Wednesday, July 26, 2017

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 65



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



65.

එදා ඉඳලා මම ජීවත් වුනේ කොහොමද කියලා මම දන්නේ නෑ.

මට හැම දෙයක්ම එපා වුනා. දිලිනි හොයාගන්න බැරිවුනා නම් කවදාහරි හොයාගන්න පුළුවන් වෙයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන් ජීවත් වෙන්න තිබ්බා. ඒත් දැන් එයා කෙලින්ම මට කිව්වා එයා ආයෙත් එන්නේ නෑ කියලා.

මට මේක දරාගන්න පුළුවන් වුනේ නෑ.

මම හිටපු තත්වේ දැකලා සචියා විතරක් නෙවෙයි යාළුවෝ හැමෝම බය වුනා මට ඇත්තටම මානසික ලෙඩක් හැදෙයි කියලා.

මොන දේ වුනත් මම ගෙදරදි සාමාන්‍ය විදිහට ඉන්න බැලුවා. ඒක දිගටම කරන්න අමාරු නිසා මම ගෙදර එන එක අඩු කරන්න පටන් ගත්තා. ගොඩක් වෙලාවට මම එරංග අයියගේ රෙස්ට් එකට ගියා. නැත්නම් වැඩ ඉවර වෙලා ගරාජ් එකේම නිදා ගත්තා.

ඒකත් එක දිගටම කරන්න බැරි බව තේරුණේ අම්මා මගේ වෙනස දැකලා තිබුණ නිසා.

අම්මා මගේ ඒ ලෙවල් ලකුණු බලලා කැම්පස් එකට ඇප්ලයි කළා. රජරට කැම්පස් එක. මමත් ඒකට කැමැත්තෙන්ම අත්සන් කළේ ඒ වගේ ඈතට ගිහිල්ලා හරි මේ පරිසරයෙන් ගැලවෙන්න. කැම්පස් ගියා කියලා ඉගෙන ගන්න නම් බෑ. ඒත් අවුරුද්දක් දෙකක් ගෙදරින් ඈත් වෙලා ඉන්න පුළුවන් කියලා හිතලා මම ඒකට කැමති වුනා.

ඒත් ඒ අවුරුද්දේ කැම්පස් ගන්න මාස ගාණක් පරක්කු වෙනවා කියලා දැනුම් දුන්න නිසා අම්මා මට කම්පියුටර් කෝස් එකක් කරන්න බල කළා.

මට දිලිනි එදා කියපු වචන මගේ ඔළුවේ තාම දෝංකාර දෙනවා. ඒ නිසා මට නිවනක් තිබුණේ නෑ. වෙලාවකට මට හිතුනා කඩුගන්නාවේ පොඩි සාදු ළඟට ගිහිල්ලා මහණ වෙන්න. දෙපාරක් විතර ඒ අරමුණින් පන්සලට ගියත් පොඩි සාදු මාව ආපහු එව්වේ, කලකීරීම නිසා මහණ නොවී හිත සුවපත් කරගත්තට පස්සේ හිතලා බලලා කැමතිනම් මහණවෙන්න කියලා.

ඊට පස්සේ මම ඒ අදහසත් අතහැර ගත්තා.

අම්මා කට කැඩෙනකම් කිව්ව නිසා, ඕනෙ දෙයක් වෙන්න කියලා හිතාගෙන මම කම්පියුටර් ක්ලාස් එකකට ඇතුල් වුනා. මාත් එක්ක හැමදාම වගේ අපේ සෙට් එකම ක්ලාස් ආවා.

“අන්තිමට උඹ ආව එකනම් හොඳයි කාවා. හැබැයි මේ ක්ලාස් එකේදි නම් වලි දාගන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා. අපිට වඩා සීනියර් සෙට් එකක් ඉන්නේ.. උන් මදාවි සෙට් එකක් වගේ.... පරිස්සමින්... මේ දවස් වල ළඟින් ගියත් උඹට වලියක් සෙට් වෙනවනේ.”

සචියා කිව්වා.

ඇයි උන් උඹලට පාට් දානවද? මටනම් මොනව හරි කිව්වොත් ඉතින් මේ දවස්වල මම මරාගෙන මැරෙන් ගේමට එන්ටර් වෙනවා. අර කෙල්ල නැති වුනාට පස්සේ මට උලත් එකයි පිළත් එකයි.

කතාවෙන් කතාවෙන් අපි ක්ලාස් එකටත් ආවා.

ඒක කම්පියුටර් ක්ලාස් එකක් වුනාට ප්‍රැක්ටිකල් තියෙන්නේ සතියට දවස් දෙකයි. අනිත් වෙලාවට පන්ති කාමරේම තමයි.

හොඳ වෙලාවට පන්ති තිබුණේ කොනටම වෙන්න තිබුණ බිල්ඩින් එකේ. හදිසියකට රේල් පාරට පැනලා මාරු වෙන්න පුළුවන්.

“මොකද කාවා උඹ රේල් පාර දිහා බලාගෙන කරන්නේ.”

නෑ බං මම මේ බැලුවේ වැටේ කැඩිච්ච තැනක්. හදිසි අවශ්‍යතාවකදී පැන ගන්න.

“ඉස්කෝලේ වගේ මෙහේ බෑ හරි. එහේ වගේ නෙවෙයි අපි මෙහේ ඉගෙන ගන්නේ පට්ට ගාණක් ගෙවලා. සෙටිෆිකට් එක ගන්න බැරි වුනොත් ගෙදරන් කණ පුරවලා අහගන්න වෙනවා.”

සචියා බණ කියනවා.

අනිත් එක කාවා මේ ක්ලාස් එකේ ඉන්නවා පට්ටම ලස්සන එල කිරි කෙල්ලෙක්.. උඹ ඒ කෙල්ලට නම් ට්‍රයි කරන්නවත් හිතන්න එපා.”

දිලිප් කිව්වා.

“මට කෙල්ලෝ එපා වුනා බං. අර කෙල්ල නැති වුනාට පස්සේ මට කෙල්ලෝ එපාම එපා.”

“ඒක හොඳයි... අපිටත් දෙයියනේ කියලා වැඩක් කරගන්න දීපං.. නැත්තං උඹ ඒකටත් බැල්ම දාලා අපි අනාථ වෙයි.”

අපි පන්තිය ඇතුලට යනකොට කොල්ලෝ හතර පස් දෙනෙකුයි, කෙල්ලෝ කීප දෙනෙකුයි හිටියා.”

“ඔය ඉස්සරහම ඉන්න කෙල්ලට මම ට්‍රයි හරිද.. උඹ බලන්නවත් එපා.”

දිලිප් කිව්වා.

මම කොකටත් කියලා ආයෙත් වතාවක් ඒ කෙල්ල දිහා බැලුවා.

මාව දැකලා එයාට ලස්සන හිනාවක් ගියා.

“සමාධි...” මට කියවුනා.

“කාවින්ද.... වට සප්‍රයිස්...!”

එතකොටයි මම දැක්කේ අපේ සෙට් එක මහපාරේ මහදවල් හොල්මනක් දැක්කා වගේ මගේ දිහා බලනවා. දිලිප්ගේ ඇස් දෙක පිටට පනින්න වගේ...

“ඔයා මේ ක්ලාස් එකට කලින් ආවේ නෑ නේද කාවින්ද? ටේක් එ සීට්”

සමාධි කිව්වා.

 මමත් අපේ එවුන්ව ගණන් ගන්නේ නැතුව සමාධිට එහා පැත්තේ තිබුණ සීට් එකේ ඉඳ ගත්තා.

සමාධි කියන්නේ දිනිගේ හොඳම යාළුවෝ දෙන්නගෙන් කෙනෙක්.

“නෑ සමාධි. පහුගිය කාලේ ටිකක් ගෙදරට වෙලා හිටියා. අම්මගේ කරදරේ නිසා අප්පා මේකටත් ආවේ.”

“මමත් පාළුවෙන් ඉන්නේ කාවින්ද. අම්මයි තාත්තායි මායි විතරයි. අක්කි දැන් ඇමරිකාවේ සෙට්ල් වෙලා අයියත් එක්කම. දැන් ඒ දෙන්නට බබෙකුත් ඉන්නවා. අන්තිමට දිනිත් නැතිවුන එකෙන් මට පාඩු වුනා. යාළුවෙක්වත් නැති වුනා.”

“යන දවසේ මම දිනිව බලන්න ගියා සමාධි.”

“කෙල්ල ගියේ ලොකු දුකකින් කාවින්ද. මොකද එයා කිව්වේ?”

“ඒවා කතා කරලා දැන් වැඩක් නෑ සමාධි. එයා ඔයාගේ හොඳම යාළුවා වගේම මගේ නංගි වගේ. පොඩි කාලේ ඉඳලම අපි හිටියේ එකට. ඒක මටත් පාඩුවක්.”

“දිනි යන්න කලින් මාව හම්බවුනා. එයා හිටියේ ගොඩක් දුකෙන්. ඔයා දන්නවද එයා ගොඩක් බයවුනා ඔයා පිස්සු නටයි කියලා. දිනි හිතාගෙන හිටියේ ඔයාව බලාගන්න එක එයාගේ වගකීමක් වගේ. ඒත් අපි වෙලාවකට විහිලුත් කළා, දිනි ඔයාගේ අම්මා කියලා.”

“අපි කතා කරමු පස්සේ. මම පස්සට යන්නද, දැන් පන්ති පටන් ගන්න  වෙලාව හරි.”

එහෙම කියලා මම පිටිපස්ස බැලුවා. අපේ උන්ගේ මූණු දැක්කම මට ඇත්තටම හිනා යන්න ආවා.
“අනේ. එතන කට්ටිය ඉන්නවනේ... ඔයා අදට මගේ එක්ක ඉන්න, මගේ යාළුවෝ දෙන්නත් අද ඇවිල්ලා නෑ.... මටත් කම්මැලියි.”

මම ආයෙත් පිටිපස්ස බැලුවා.

දිලීප් මට අතින් කියනවා වරෙන් යකෝ කියලා. මම කෝකටත් කියලා නැගිට්ටා.

එතකොට සමාධි මගේ අතින් අල්ලගත්තා.

“අනේ කාවින්ද ඉන්න.”

කෙල්ල මගෙ අතින් අල්ල ගන්නවා දැකලා දිලිප් ගේ කට හොඳටම ඇරුණා. ඌ හිත ඇතුලෙන් මට හොඳ සිංහලෙන් බණිනවා ඇති.

ඌ එක එක විදිහට කට හද හද මට බණිනවා, සද්ද නැතුව.

ඒත් එක්කම තව කොල්ලෝ හතර දෙනෙක් පන්තියට ආවා. උන් ආපු ගමන් මගේ දිහාත් සමාධි දිහාත් මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවා. එතකොටයි මට තේරුනේ ඒ වෙනකොටත් සමාධි මගේ අත අත්තගෙන කියලා.

අපේ උනුත් බය වෙලා වගේ බලාගෙන ඉන්නවා.

සමාධි මගේ අතින් අල්ලලා ආයෙත් එතනින් ඉන්දවගත්තා‍.

මමත් කරන්න දෙයක් නැති නිසා ඉඳගෙන පොත එලියට ගත්තා

අර කොල්ලෝ හකර දෙනත් මට රව රව ඉඳ ගත්තා.

ටිකකින් මගේ පස්සේ පේලියේ හිටපු කෙල්ලෙක් ගුලි කරපු කොළ කෑල්ලක් මට දුන්නා. “අයියේ පිටිපස්සේ අයියලා මේක මට දුන්නේ.”

‘බූරුවා, මිත්‍ර ද්‍රෝහියා, රට හරකා, නරියා, බලු කොටියා.... ඌරා.... මං තෝව මරණවා.’ ඒකේ ලියලා තිබුණා.
එතකොටම ලෙක්චර් එක පටන් ගත්තා.

‍පැය දෙකකට විතර පස්සේ අපිට පොඩි විවේකයක් දුන්නා.

මම සමාධිට කතා කරලා අපේ උන් එක්ක එලියට ආවා.

“උඹ නම් වැඩක නෑ කාවා...” දිලිප් කිව්වා.

“ඇයි බං..?”

“අපි දෙයියනේ කියලා කෙල්ලෙක් දිහා බැලුවොත් ඒකි උඹත් එක්ක සෙටි වෙනවා. ඉස්කෝලේ ඉන්නකම්ම අපි මිස් දිලිනි දිහා බල බල හිටියා... වැඩක් නෑ... උඹට සෙට් වුනා... ඊට පස්සේ අර 400 කරන කෙල්ල... දැන් මෙයා. උඹට තමා දැන් පැණියගේ නම රෙජිස්ටර් කරන්න වෙන්නේ.”

“ඇයි බං...”

“යකෝ... මම ආපු ගමන් කිව්වේ අර කෙල්ල ගැන තමයි.... උඹ මෙලෝ චාරයක් නැතුව ගිහින් ඒකි ළඟම ඉඳගෙන අතින් අල්ල ගත්තේ.”

“උඹ ඒ කෙල්ලට ට්‍රයි කරනවා කියලා මම දන්නවද... අනික සචියා කිව්වේ නැද්ද ඒ කව්ද කියලා?”

“නෑ... ඌත් දන්නවද කෙල්ලව?”

“යකෝ... ඒ කෙල්ලගේ නම සමාධි... දිනි ව උඹ දන්නවා නේද..? අන්න ඒ දිනිගේ හොඳම යාළුවෝ දෙන්නගෙන් එක්කෙනක්.”

“ඉතින් බං අර බූරුවා ඒ කෙල්ලව දන්නෑ වගේ හිටියේ... කිව්වනම් කලින්ම සෙට් කරගන්නවනේ.”

“ඌට සමහර විට මතක නැතුව ඇති. සමාධිටත් ඌව මතක නෑ. කොහෙද ඌ කෙල්ලෙක් ළඟ ඉද්දි උණ ගැනෙනවනේ.”

“ඉතින් බං.... උඹ දන්නවනම් මට සෙට් කරල දියංකෝ....”

“අම්මේ මට නම් බෑ... උඹම කරගන්න දෙයක් කරගනින්. හැබැයි වැඩක් වෙන්නේ නෑ.”

“යකෝ එහෙම හිත කඩා‍ගෙන යන කතා කියන්න එපා. නන්නත්තාර වෙනවා බං.”

“යකෝ... උඹ කොච්චර ට්‍රයි කළත් වැඩක නෑ බං. ‍සමාධිගේ කොල්ලා ඉන්නේ ඇමරිකාවේ... උන් මම හිතන්නේ දැනටමත් එන්ගේජ් වෙලා ඉන්නේ”

“මේක මාර අසාධාරණ ලෝකයක් බං. අපි තොප්පි කඩයක් දැම්මොත් ළමයි ඉපදෙන්නේ ඔළු නැතුව. උඹට වගේ කෙල්ලෝ ඉන්න උන්ට දෙතුන් දෙනා ඉන්නවා... නැති අපිට එකෙක්වත් නෑ.”

“විකාර කියවන්න එපා බං. මට කෙල්ලෝ දෙතුන් දෙනෙක් නෑ. දැන් ඔය මගුල අමතක කරලා වරෙන් තේකක් බොන්න යන්න.”

මම එහෙම කියනකොට සමාධිත් එතන.

“මේ කොල්ලෝ ටික හරිම නරකයි... මාව දාලා ‍‍තේ බොන්න යන්න... මට බඩගිනිද කියලා බැලුවෙවත් නෑ.”
සමාධි කිව්වා.

මම දැක්කා දිලිප් ඇඹරෙනවා.

මෙයත් මාව මාර අමාරුවක තමා දාන්නේ. දැන් මං මුන් හය දෙනාව හලලා සමාධි එක්ක කොහොමද තේ බොන්න යන්නේ. අපි ඔක්කොම ගියොත් මගේ කාඩ් කුඩු වෙනවා සිකුරුයි. ඇයි මුන් සාගත හමුදාව වගේ කඩේ තියෙන ඔක්කොම කාලා දාපුවාම බිල ගෙවන්න වෙන්නේ සමාධිට තමයි. මගේ අතෙත් මේ දවස් වල සල්ලි නෑ.

“මොනවද කාවින්ද කල්පනා කරන්නේ? යාළුවොත් එක්කම යමු.”

“මොනව හරි කාලා එමු. වරෙන් බං...”

මම කිව්වා.

අමිලයා උගේ විශ්ලේෂණය පටන් ගත්තා.

“කාවා... චූටියගේ කඩේ නම් වැඩක් නෑ බං. පරණ වෙච්ච මාළු පානුයි, මෙලෝ රහක් නැති බිත්තර එකකින් රොටි තුනක් වත් දාන බිත්තර රොටියි, පරාක්‍රමබාහු රජතුමාගේ කාලේ ඉඳළා තිබුණ ගල් බනිසුයි තමා ඇත්තේ. පුරා විද්‍යා එකෙන් ආවොත් ඔය කඩේ එතිහාසික උරුමයක් කියලා නම් කරනවා.”

අමිල කියපු එකට සමාධි කට වහගෙන හිනා ‍වෙනවා.

“අද බිල ගෙවන්නේ මම. එහෙනම අයියා කියන්‍නකෝ හොඳ තැනක්.”

“අන්න එහෙම එන්න නංගී. අපේ කාවා ඉඳලා ඉඳලා හොඳ වැදගත් කෙල්ලෙක් එක්ක සෙට් වුනාමයි මේ.”

අමිල ආයෙත් කිව්වා.

මුන්ට කන්න දෙනවනම් මොකා වුනත් හොඳ වැදගත්.

“උඹලගේ බඩේ ඉඩ කොච්චර තිබ්බත් වැඩක් නෑ, චාරයක් ඇතුව මගේ කාඩ් කුඩු කරන්නේ නැතුව ගාණට කාපං හරිද.”

“අපිට උඹත් එක්ක කතා නෑ. මේ නංගි අපි එක්ක යන්නම්.”‍

ෂිහ්... අම්මපා මුන් නම් මොන නැකතකින් ඉපදුන උන්ද මන්දා.... අද සමාධි ගාව රුපියල් දාහක්වත් තිබුනේ නැත්තං අනාථයි.

මම සමාධිගේ කණට ලං කරලා කතා කළා.

“සමාධි.. ඇත්තටම ඔයා ගාව සල්ලි තියෙනවද? මොකද මුන් කන්න ගියාම කන්නේ සෝමාලියාවේ සාගත් සෙට් එකක් බැස්සා වගේ.”

“මං ළඟ සල්ලි තියෙනවා අයියේ. බය වෙන්න එපා. අනිත් එක ඒ අය හරි හොඳයි කියලා දිනි මට කියලා තියෙනවා.”

“ඒකනම් ඇත්ත තමා සමාධි. මුන් මට පණ වුනත් දෙයි. ඒත් ප්‍රශ්ණේ තියෙන්නේ මුන්ට කෑම දැක්කහම උන්හිටි තැන් අමතක වෙනවනේ.”

“කියන්නකෝ අයියේ හොඳ තැනක්.” සමාධි දිලිප්ට කතා කරලා ඇහුවා.

ඌ දෙකට කැපිච්ච පණුවා වගේ ඇඹරෙනවා. ඇයි දවස් ගාණක් කතා කරන්න බයේ හිටපු ඌට දැන් කෙල්ලම කතා කරනවා ගාණක් නැතුව. ඌ නිකං කලිසමේ චූ ගියා වගේ හැසිරෙන්නේ.

“සචිත්‍ර අයියේ.. යං හොඳ තැනකට.”

සමාධි ඒ සැරේ සචියගේ අතට තට්ටුවක් දාලා කිව්වා.

අප වෙනදට යන ලෑලි කඩේට නොයා අපි හොඳ පේස්ට්‍රි ෂො‍ප් එකකට ගියා.

“නංගි ඔයා අතේ තියෙන ගාණ කියන්න.. අපි ගාණට මිම්මට ඒ ගාණට හරියන්න කන්නම්. සතයක්වත් වැඩි වෙන්නෙත් නෑ අඩු වෙන්නෙත් නෑ.”

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 64




සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



64.

දිලිනි ඉන්න තැනක් නොදැන ගතවුන හතරවෙනි දවසේ ගෙදර ඉන්න වෙලාවක දීප නැන්දා කතා කලා.

“බබා... තාරුකා කියන්නේ බබාගේ කව්ද?”

“මොකක්.... තාරුකා... තාරුකා තියෙන්නේ අහසේ දීප නැන්දේ...”

“අනේ බබා... ඒක මම දන්නවා. මම අහන්නේ තාරුකා තියලා ගෑනු ළමයෙක්ව බබා දන්නවද?”

“තාරුකා.... ම්හ්... නෑ.....”

“බොරු නේද?”

මම ආයෙත් කල්පනා කළා. තත්පරෙන් මට ඒ නම මතක් වුනා. පුදුම වුන තරමට මම පුටුවෙන් නොවැටී බේරුණේ වාසනාවකට.

යකෝ තාරුකා කියන්නේ දිලිනිට. දිලිනි තාරුකා....

“ඇයි දීප නැන්දේ... එයා කෝල් කළාද?”

මම පුදුමෙන් ඇහුවා.

“ඔව්.... බබාගේ සෙල් ෆෝන් එකේ නොම්මරේ මතක නෑ කියලා ගෙදරට කතා කළා.”

“දීප නැන්නේ... කතා කළේ දිලිනි තාරුකා ද?”

“මට නම් කිව්වේ තාරුකා කියලා විතරයි. බබා දන්න කෙනෙක්ද?”

“දන්නවදත් අහනවා... අපි මේ දවස් ගාණක් නොකා නොබී හොයන්නේ එයාව... අයියෝ..... දීප නැන්දට තිබුණනේ මට කතා කරන්න.”

“කොහේ කතා කරන්නද.. බබා ගොරව ගොරව නිදිනේ.”

“අම්මපා දීප නැන්දට තේරෙන්නේ නැද්ද මේ ප්‍රශ්ණේ.... ෂිහ්... වැඩේ කාලනේ...”

“අනේ බබා මටනම් ඔය කිසිම දෙයක් තේරෙන්නේ නෑ... දැන් කිව්වේ හොයනවා කියලා... ඇයි මක් වෙලාද ඒ ළමයට?”

“ආගිය අතක් නෑ දීප නැන්දේ..”

“එහෙනම් ඔය කතා කළේ...”

“ඒක තමයි.... දීප නැන්දා ආපහු කෝල් කරන්න නොම්මරයක් ඉල්ල ගන්න තිබ්බනේ. නැත්තං ඉන්නේ කොහෙද කියලා අහන්න තිබ්බනේ.”

“අනේ මට බෑ ඕවා... මම කිව්වා තව පැයකින් කතා කරන්න කියලා. දැන් කතා කරයි.”

තවත් පැයක් විතර බලාගෙන හිටියත් කෝල් එක ආවේ පැය දෙකකට පස්සේ.

මම ෆෝන් එක ගත්තා.

“කාවින්ද...“ දිලිනි ඒක කියලා  අඬන්න පටන් ගත්තා.

මොකද වුනේ කියලා අහනකං මට ඉවසුමක් තිබ්බේ නෑ. ඒත් දිලිනි මම කියන කිසිම දෙයක් අහන තත්වෙක හිටියේ නෑ.

“මට මැරෙන්න ඕනේ කාවින්ද...... ඔයා මාව හොයන්න එපා. මම ඔයාගෙන් සදහටම ඈත් වෙනවා. හැබැයි මම ජීවත් වෙන්නේ නෑ කාවින්ද... මට මැරෙන්න දෙන්න...”

දිලිනි විනාඩි පහක් විතරම ඔය විදිහට කියවගෙන ගියා.

“මේ සුදූ.... පොඩ්ඩක් අහන්න...“ මම කිව්වා.

“ඇයි?”

“මුලින් කියන්න ඔයා ඉන්නේ කොහෙද කියලා. ඊට පස්සේ කියන්න මොකද වුනේ කියලා... ඔයා ඉන්නේ කා එක්කද?”

“තාත්ති මාව හොයාගත්තා කාවින්ද... මම දැන් ඉන්නේ කොළඹ... තාත්ති මට කොහේවත් යන්න දෙන්නේ නෑ. මම දැන් ඉන්නේ සිකියුරිටි ගාඩ් එකක් මැද. අම්මිත් ඉන්නවා මගෙත් එක්ක. අම්මිට වැඳලා අඬලා තමයි ඔයාට කතා කරන්න ඉල්ලගත්තේ. මගේ ෆෝන් එක නෑ. මට ඔයාගේ නම්බර් එකත් අමතක වෙලා. ගෙදර නම්බර් එක විතරයි මතක තිබ්බේ.”

“දැන් මම මොනවද කරන්න ඕනේ...?”

“මොනවත් කරන්න එපා කාවින්ද.... ඔයා මාව මේකෙන් ගලවගන්න උත්සහ කළා. මාත් පුළුවන් තරම් බැලුවා මේකෙන් ගැලවෙන්න.... ඒත් තර දුරටත් ඒක කරන්න බෑ. එන විදිහට මූණ දෙන්න වෙනවා මට.”

“මට තේරෙන්නෑ.”

“ඔයා හොඳින් ඉන්න කාවින්ද... මං ගැන... මේ කාලකණ්නි කෙල්ල ගැන ආයේ හොයන්න එපා. ඔයාගේ ජීවිතේ ලස්සනම කාලේ ඉස්සරහට... ඒක මං නිසා නාස්ති කරගන්න එපා.”

“මොනවද දිලිනි මේ කියන්නේ... ඔයාට පිස්සුද?”

“නෑ.... මම කියන්නේ ඇත්ත. මාව අමතක කරන්න... මට කරදරයක් වෙන්නෑ. ජීවිතේ සතුට මට නැති වුනත් කරදරයක් නොවී ඉන්න පුළුවන් වෙයි. මං නිසා ඔයාගේ ජීවිතේ දැනටම අවුල් වෙලා. තවත් අවුල් වෙන්න කළින් මෙහෙම වුන එක හොඳයි.”

“දිලිනි... මං කියන දේ අහන්න.. මම ඔයාට කිව්වනේ මම කවදාවත් ඔයාව අතරමං කරන්නේ නෑ කියලා. මම ඒ පොරොන්දුව ආයෙත් දෙනවා. මම ඔයාව බේරගන්නවා.”

“ඒක කරන්න බෑ කාවින්ද.... මට මේ තීරණේ ගන්න තවත් අමාරු කරන්න එපා....”

“ප්ලීස් දිලිනි... මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනවා. ඒක සෑහෙන කාලෙක ඉඳලා හිතේ තිබුණත් ඊයේ තමයි හරියටම දැනුනේ...”

“දැන් එපා කාවින්ද... වැඩක් වෙන්නෑ.... මම ලංකාවෙන් යනවා ටික දවසකට. අම්මත් යනවා මාත් එක්ක. මම ඔයාට ආයේ කෝල් කරන්නේ නෑ හැමදාම. ඒත් මම ජීවත් වෙනවා කියලා කියන්න මම සතියකට වතාවක් මම ඔයාට කතා කරන්නම්.”

“තියන්න එපා දිලිනි... මට කතා කරන්න ඕනේ...”

“මං වෙනුවෙන් කරපු හැම දේටම තෑන්ක්ස් කාවින්ද.... ඔයා මට පොරොන්දු වෙන්න හොදින් ඉන්නවා කියලා.”

“සුදූ පොඩ්ඩක් ඉන්න...”

මම එහෙම කිව්වත් වැඩක් වුනේ නෑ.

“බායි කාවින්ද...”

එයා ෆෝන් එක තිබ්බා.

මටත් නොදැනීම මගේ ඇස් වලට කඳුලු ආවා. ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට කෙල්ලෙක් නිසා මම අඬනවා. මෙච්චර කාලයක් ආශ්‍රය කරලා... අන්තිමට මම එයාට ආදරේ කරනවා කියලා දැනුන දවසෙම එයා මගෙන් ඈත් වෙන්න තීරණය කරලා.

මුළු ලෝකෙම කැරකෙනවා වගේ මට දැනුනා. දිනි, ලයාංගි මේ දෙන්නවම මට එපා වෙලා සම්මතේට පිටින් ගිහින් මගේ හිත නැවතුනේ දිලිනි ළඟ.... ඒත් දැන් මම පරාද වෙලා. මගේ ජීවිතේ පළවෙනි ආදරේ පිපෙන්නත් කළින්ම පරවුන මලක් වගේ වෙලා.

ඒ මොහොතේ ඉඳලා මගේ ජීවිතේට අරමුණක් නැති වුනා.!

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 63



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



63.

පහුවෙනිදා උදේම තාත්තා මට කතා කලා.

“කාවින්ද.... තමුසේ දැන් ඇති මේ පිස්සු වැඩ කලා. ගරාජ් රස්සාවත් ඇති. එක්කෝ ඩිග්රි එකක් කරනවා. නැත්නම් කලින් වගේ ස්පෝර්ට්ස් කරනවා. තමුසෙට කැන්ඩි ක්ලබ් එකෙන් එන්න කියලා තියෙනවා. ඒකට ගියේ නෑ. උස පැනීමටයි මීටර් හාරසියයටයි දක්ෂ නිසා තමුසෙට නැෂනල් පූල් එන්න කිව්වා, ඒකට ගියේ නෑ.”

“ඉතින් තාත්තා... අම්මා කැමති වුනේ න රගර් වලට යනවට. ඇත්ලටික්ස් වලට ගියා. කොළඹ ගියා දවස් ගාණක්. වැඩක් වුනේ නෑනේ තාත්තා. අපිට ප්‍රැක්ටිස් තියා පිට්ටනියේ දුවන්නවත් දුන්නේ නෑ.”

“දැන් කැම්පස් වැඩේ මොකද?”

“ඇයි තාත්තා?”

“අම්ම කිව්වේ නැද්ද?”

“මොකක්ද?”

“තමුසෙට කැම්පස් යන්න පුළුවන්. මෙඩිසින් නෙවෙයි. අළුතින් පටන් අරන් තියෙනවා හොඳ ජොබ් මාකට් එකක් තියෙන ඩිග්රි එකක්. ෆුඩ් ටෙක්නොලොජි කියලා. ඒකට යන්න තමුසෙට ලකුණු ඇති.”

“එහෙනම් මම ඇප්ලිකේෂන් දාන්නම් තාත්තා.”

“ඔව්... ඒ මොකක් හරි කරන්න. නැත්නම් මගේ යාළුවෙක් ඉන්නවා සිංගප්පූරුවේ... යන්න ලෑස්ති වෙනවා.”

“මම කැම්පස් යන්නම් තාත්තා.”

“එහෙනම් අම්ම එක්ක එකතු වෙලා ඇප්ලිකේෂන් දානවා. හැබැයි මීට පස්සේ පිස්සු වැඩ බෑ. දැන් තමුසේ වැඩිහිටියෙක්. ඉස්කෝලේ යන කොල්ලෙක් නෙවෙයි. තේරුණාද?”

“ඔව්.”

“එහෙනම් පරිස්සමින් වගකීමකින් වැඩ කරනවා.”

“හොඳයි තාත්තා.”

“තව එකක්... මොකක්ද අර කෙල්ලෙක් එක්ක තියෙන කතාව. දිලිනි කව්ද කියලා මම දන්නවා. තමුසේ දන්නේ නැද්ද ඒ කෙල්ල තමුසෙට වඩා වයසින් වැඩියි කියලා.”

“දන්නවා. අපි දෙන්නගේ කිසිම විශේෂ කතාවක් නෑ. ඉස්කෝලෙ ඉන්න කාලේ අපි අඳුරනවා. මම අවුට් වුනාට පස්සෙත් ඒ ඇඳුනුම්කම් තියෙනවා. එච්චරයි.”

මම බොහොම අමාරුවෙන් වචන එකතු කරලා කියා ගත්තා.

“මට බොරු කරන්න එපා. ඩැනී මට කීප වතාවක්ම කියලා තියෙනවා ඔය ගැන. කොලු වයස නිසා මම ගණන් ගත්තේ නෑ. ඔය වයසට ලස්සන කෙල්ලෙක් දැක්කහම හිත යනවා තමා. ඒ වුනාට මොලේ කල්පනා කරනවා. කෙල්ල ලස්සනයි තමා, ඒ වුනාට ඒක තමුසෙට ගැලපෙන එකක් නෙවෙයි.”

“තාත්තා මොනවද කියන්නේ. මමයි මිස් දිලිනියි අතරේ එහෙම දෙයක් නෑ.”

“නැත්නම් හොඳයි... හැබැයි ඇතිකරගන්නත් එපා. මගෙන් කිසිම බුරුලක් නෑ.”

බලාගෙන යනකොට මම  හොරෙන් කරනවා කියලා හිතලා කරපු දේවල් තාත්තා මුල ඉඳලම දන්නවා. ඒ කියන්නේ දිලිනිව මම දැන් බලන්න යනවා කියලත් දන්නවද?”

තාත්තා කතාකරන දේ අම්මත් පැත්තක ඉඳලා බලාගෙන ඉඳලා වගේ.

“පුතා... උඹ ඔය වැඩේ කරගත්තොත් නම් මේ අම්මා නෑ කියලා හිතාගනින්.”

අදනම් ගැලවිල්ලක් නෑ වගේ.

“අම්මා මොකක්ද කියන්නේ?”

“කියන්නේ තමන්ට ගැලපෙන දෙයක් කරගන්න කියලා. මේ ලංකාවේ වෙන කෙල්ලෝ නැතුවද තමන්ට වඩා වයස වැඩි කෙල්ලෙක් අල්ලගත්තේ?”

“මම දන්නෑ අම්මා මේක කොහොම තේරුම් කරන්නද කියලා. මම දැන් තාත්තටත් කිව්වා... මගේ එහෙම කිසිම දෙයක් නෑ. අපි දෙන්නා අඳුරනවා එච්චරයි.”

“ඒ අදුරන එකත් දැන් නවත්තන්න.”

“ඒක හරි වැඩක්නේ අම්මා... මට යාළුවෙක්වත් ආශ්‍රය කරන්න බැරිද අම්මගෙන් නාහා.”

“ඕනේ යාළුවෙක් ආශ්‍රය කරාට කමක් නෑ හැබැයි මේ වැඩේ නම් නවත්තන්න ඕනේ. දැනටම ඔයාගේ නම කැතවුනා ඇති. කෙල්ලෙක්ගේ ගෙදරට හොරෙන් පැනලා කියලා පොලිස් පොතේ ලියවිලා.... අපි කොහොමද මිනිස්සුන්ට මූණ දෙන්නේ. මම ගුරුවරියක්... මේව දැනගත්තොත් මට රස්සාව කරන්න පුළුවන්ද?”

මම කතාවක් නැතුව පාරට ආවා. ගරාජ් එකට යන්න ලෑස්ති වුනත් දැන්නම් මේ කතාවෙන් පස්සේ හැම දෙයක්ම එපා වුනා.

මේ ටික කාලෙට දිලිනියි මමයි මොන තරම් ලං වුනාද... සමහර විට අපිටත් නොදැනීම අපි පුදුම විදිහට ලංවෙලා. දවස් කීපයක් කතා නොකළොත්, දැක්කේ නැත්නම් හිතට හරි නෑ. ඒත් අද අම්මයි තාත්තයි දාපු විරෝධයේ හැටියට මට ලේසි වෙන එකක් නෑ.

මම පාරට බහිනකොටම සචියත් දුවගෙන ආවා.

“කාවා.. මම කාමරේ ඉඳළා අහගෙන කතාව... උඹට ලේසි වෙන්නේ නෑ බං... දිලිනි එක්ක තියෙන සීන් එක නවත්තලා දාපං... දෙමව්පියන්ගේ හිත් කඩන්න එපා බං.”

“මගුලක් කියවන්න එපා බං.. අපි දෙන්නා ලව් කරන්නේ නෑ...”

“ඒ උඹනේ... මම කියන්නේ කෙල්ල උඹට ආදරෙයි.... ඒ නිසා දැන්ම වැඩේ කඩලා දාපං.”

“සචියා කට වහගනින්... මම කරන්නේ හරි දේ....”

මගේ හිත හොඳටම නොසන්සුන් වෙලා. පහුගිය දවස් වල වුන දේවල් එක්ක තේරුම් ගිහින් තිබුණා මම දිලිනිට ඇත්තටම ආදරේ කරනවා කියලා. මට දිලිනිව නොදැක ඉන්න කතා නොකර ඉන්න බෑ...

මට එයා ළඟ ඉන්නකොට දැනෙන ආදරේ කියන්න වචන නෑ.... මට ඕනේ වුනේ දිලිනිගේ හිතේ තියෙන දේ හෙමිහිට දැනගන්න විතරයි. එයත් හැසිරුණ විදිහෙන් මට දැනුනා එයා මට ආදරේ කරන බව. අනිත් එක හෂිනි අක්කා මට ඒක කෙලින්ම කිව්වා. එයා හෂිනි එක්කට කියලා තිබුණා එයා මට ආදරේ කරනවා වුනත් මම ඉන්න තත්වේ නිසා ඒක කියාගන්න බෑ කියලා.

ඒත් දැන් මගේ අම්මයි තාත්තයි කියපු දේවල් නිසා ඒ හීන හැම එකක්ම හීනයක් විතරක්ම වෙයි වගේ.
මේ සිදුවීම් අතරේ දවස් කීපයකට පස්සේ දිලිනිගේ තාත්තා පැමිණිල්ල අස්කර ගෙන තිබුණා. ඒ නිසා උසාවි යන්න වෙයි කියන බය නැතිවුනා.
ඒ මොනව වුනත් තාත්තා හිටියේ හොඳ සෙවිල්ලෙන්.

ඔය අතරේ දිලිනිත් ස්වීඩන් යන්න ලෑස්ති වුනා. පොලිසියෙනුත් දිලිනිව හොයන එක නවත්තලා නෑ. මම හිතන්නේ දිලිනි යන්න කලින් එයාගේ තාත්තා එයාව හොයාගන්න බලනවා ඇති.

ඔය අතරේ අපි කව්රුත් නොහිතපු විදිහට දෙයක් වුනා.

එදා හෂිනි අක්කා මට කෝල් කළා.

“කාවින්ද මල්ලි... කෙල්ල කෝ...”

“මොන කෙල්ලද අක්කේ.”

“ඇයි බං... දිලිනි අද උදේ කොළඹ ආවා වීසා ඔෆිස් එකට යන්න. උඹවත් හම්බවෙලා එනවා කිව්වා.”

“දැන් වෙලාව දෙකයිනේ අක්කේ. එයා ආවේ නෑ. මට කෝල් කළෙත් නෑ.”

“එහෙනම් තාම් එතන හිරවෙලා ඇති.”

“නෑ අක්කේ වෙන්න බෑ. එයාට කොළඹ ගිහිල්ලා ආපහු නුවරින් බැහැලා මාව හම්බවෙන්න වෙලා මදි.”

“එතකොට කෙල්ල තාම කොළඹද?”

“අක්කේ.. එයාගේ මොබයිල් එකට ගත්තේ නැද්ද?”

“වැඩක් නෑ, ඕෆ් කරලා.”

“මගේ හිතේ සැකයක් තියෙනවා අක්කේ... කොහේදි හරි කෙල්ල මාට්ටු වුනාද?”

“නෑ වෙන්න බෑ.... අපි ටිකක් බලමු. සමහර විට එම්බසි එක ඇතුලේ ෆෝන් ඕෆ් කරන්න කියනවා ඇති.”

අපි තව පැයක් බලන් හිටියත් දිලිනිගෙන් කෝල් එකක් ආවේ නැහැ. එයාගේ ෆෝන් එකත් වැඩ කළේ නැහැ.
දැන් මොකද කරන්නේ?

මම ඉක්මනට කෝල් කරලා සචියව ගෙන්න ගත්තා

“කාවා මොකද?”

“කෙල්ල නෑ...”

“මොකක්.....?”

“ඔව් බං.... කොළඹ එනවා කියලා එම්බසි එකට ඇවිල්ලා තියෙනවා උදේ... ඒත් තාම කෙල්ල නෑ. ෆෝන් එකත් ඕෆ්.”

“දැන් මොකද කරන්නේ?”

“කොළඹ ගිහිල්ලා බලමුද?”

“පිස්සුද කාවා.... මේ අපි කොළඹ ගිහිල්ලා කෙල්ලව හොයන්න තියා අපිවත් පාරක් තොටක් දන්නවද බං.”

“ඒකත් ඇත්ත ජීවිතේටම තනියම කොළඹ ගිහින් තියෙන්නේ දෙපාරයි... අන්තිමට අපිව හොයන්න තව එකෙක් එන්න වෙයි.”

“ඒකනේ කාවා. අපිට පොඩ්ඩක් ඉවසලා බලන්න වෙනවා.”

අපි දෙන්නා කාමරේට වෙලා පැය දෙකක් විතර හිටියා. ඒ අතරේ විනාඩි පහෙන් පහට මම දිලිනිගේ ෆෝන් එකට කෝල් කළා. ඒත් ඒක වැඩ නෑ.

අන්තිමට මම ආයෙත් හෂිනි අක්කට ගත්තා. එයත් කිව්වේ එකම දේ. කෙල්ල නෑ.

දැන් වෙලාව හවස හයයි... තව රෑ වුනොත් නම් කිසිම දෙයක් දැන ගන්න බැරි වෙනවා.

“සචියා.... වරෙන් යන්න ගමනක්.”

“කොහේද?”

“දිලිනිගේ ගෙදර....”

“ඊට පස්සේ....”

“මම දන්නෑ..... අපි ඒ පැත්තේ රවුමක් දාලා බලමු. මට හිතෙනවා මොනව හරි දැනගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා.”

සචිත්‍ර කිසිම කතාවක් නැතුව බයික් එකේ පිටිපස්සට නැග්ගා.

මූ වගේ යාළුවෙක් ඉන්න එක කියලා නිම කරන්න බැරි උදව්වක්.

අපි දෙන්නා විනාඩි දහයක් යනකොට දිලිනිගේ ගේ ළඟට ආවා. ගෙදර කිසිම සද්දයක් නෑ. ගේ ඉස්සරහ එකම එක ලයිට් එකක් විතරයි දැල්වුනේ. කාමරවල කිසිම එළියක් නෑ.

“මචං... කව්රුත් නෑ වගේ...”

“ඔව් කාවා... පහුගිය දවස් කීපයේම ගෙදර කිසි කෙනෙක් ඉඳලා නෑ. පැණියා මේ පැත්තේ කොහොමත් ඇහැ ගහගෙන ඉන්නේ.“

“ඌ පහුගිය දවස් වලත් බැලුවද?”

“ඔව් බං. දිලිනි නැති වුනත් අපි බලාගෙන හිටියේ මොනව හරි වෙනසක් තියෙනවද කියලා.”

“ඒ කියන්නේ කවුරුවත් ගෙදර නෑ... වැඩකාරයෝ විතරයි.... අදත් වෙනසක් නෑ.”

“නෑ.... මම හිතන්නේ අංකල් ආන්ටි දෙන්නම කොළඹ ගෙදර ඉන්නේ.”

“කොළඹ ගෙදර?”

“ඇයි උඹ දන්නේ නැද්ද? දිලිනි කියලත් නැද්ද?”

“නෑ යකෝ....”

“උන්ට කොළඹ ගෙයක් තියෙනවා... කඩවත.”

“උඹල දන්නේ කොහොමද?”

“මචං.... කා එක්ක හරි අනාගතේ හැප්පෙන්න වෙනවනම් අපි ඒ යකා ගැන හැම දෙයක්ම දැනගන්න වෙනවා. උන් උඹට ඇටෑක් කරපු දවසේ ඉඳලා අපි මේව හොයන්න පටන් ගත්තා. දැන් අපි ඒ පවුල ගැන ගොඩක් දේවල් දන්නවා.”

“යකෝ..... උඹලනම් මාර පොරවල්නේ... ඔච්චර දේවල් හොයාගත්තද මේ ටික දවසට?”

“තව තියෙනවා. දිලිනිගේ තාත්තට සීගිරියේ, අනුරාධපුරේ, දඹුල්ලේ, නුවරඑළියේ හොටෙල් තියෙනවා. හෙන ලොකු ෆයිව් ස්ටාර් ඒව නෙවෙයි... පොඩි ඒවා. කාමර වැඩිම වුනොත් විස්සක් වගේ තියෙන ඒවා. හැබැයි පට්ට ප්‍රොෆිට්. දඹුල්ලේ හොටෙල් එක නම් ගිය අවුරුද්දේ පොඩි හොටෙල් වලින් හොඳම එක වුනා.”

“තව”

“තව තියෙනවා. ලොක්කට දියතලාව පැත්තේ ෆලවර් නර්සරි එකක් තියෙනවා. රදැල්ලේ අක්කර ගානක වත්තක් තියෙනවා තේ දාපු.”

“නෑ...”

“ඔව් බං... දිලිනි මිස් උන්ට මාට්ටු වුනා නම් ඔය තැන්වලින් එකක ඇති. අපිට මුල ඉඳලා එකින් එකේ හොයන්න වෙනවා.”

“පිස්සු හැදෙයි.... ඕක කොහොම කරන්නද බං.... අනිත් එක අපි දන්නෑනේ දිලිනි අහුවෙලා කියලා.”

“එහෙනම් කෙල්ල කෝ.”

“මං දන්නෑ බං.”

කතා කර කර අපි සෑහෙන වෙලාවක් එතන හිටියා. ඒත් ගෙදර කිසිම කෙනෙක් ඉන්න බව අපි දැක්කේ නෑ.

“මේක හරියන්නෑ කාවා. වරෙන් යමු. කෙල්ලගෙන් කෝල එකක් එනකම් ඉමු. කලිනුත් අපි හොයාගත්තනේ කෙල්ල ඉන්න තැන.”

“විකාරද බං... උඹලා වැඩර්ලා වගේ හෙව්වා. අන්තිමට කෙල්ල ගෙදර ආවට පස්සෙනේ දැක්කේ.”

“එහෙම තමයි බං.... වරෙන්කෝ යන්න. අපි බලමු.”

මට ගෙදර යන්න හිතක් තිබුණේ නෑ. ඒ නිසා අපි දෙන්නා නුවර වැව පැත්තට ආවා.

මගේ හිත හොඳටම අවුල් වෙලා. ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට කෙල්ලෙකුට ආදරේ කරනවා කියලා හිතට දැනිලා දවසක් යනකොට කෙල්ල නැතිවෙලා. කාලයක් පෙරුම් පුරලා කෙල්ලෙකුට ආදරේ කළා. අන්තිමට ඒක කියන්නත් කළින් කෙල්ල ඉන්න තැනක් වත් හොයා ගන්න බැරි වෙලා.