Thursday, August 23, 2018

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 139



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය!
මේ ආදරයයි!





139.
සනුජගේ තාත්තා සමාජයේ ඉහල තැනක ඉන්න කෙනෙක් නිසා එදා රෑම පොලිසියට අරන් ගිය අපේ හැමෝවම ගෙදර අරන් එන්න පුළුවන් වුනා. ඒත් තව දුරටත් මීගමුවේ ඉන්න එක ආරක්ෂාකාරී නැති නිසා සනුජගේ ගෙදර හැමෝම ඒ අයගේ කොළඹ ගෙදරට ගියා.
මාවත් මීගමුව රෝහලේ ඉඳලා කොළඹ නවලෝක එකට ගෙනාවා.
මොනව වුනත් පිහි ඇණුම් කේස් එක නිසා පො‍ලිසියට මාව සැකකාරයෙක් ‍වෙලා තිබුණා. සනුජගේ තාත්ත‍ගෙ ඉහළ සම්බන්ධ කම් නිසා මාව අත්අඩංගුවට නොගත්තත්, මගෙන් පිහි පාර කාපු මනුස්සයා ගේ තත්වය එච්චර හොඳ නෑ කියලා පොලිසිය කියලා තිබුණා. ඒ නිසා මට විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් පොලිස් පොතේ ලියවිලා තිබුණා.
උදේම සනුජ ආවා මාව බලන්න.
“උඹ බයවෙන්න එපා කාවා. මාව බේරගන්න ගිහිල්ලනෙ උඹට ඔය සීන් එක වුනේ. මම මොනව කරලා හරි උඹව බේරගන්නවා නඩු යන්න දෙන්නේ නැතුව.”
“අමතක කරපං... යාළුවෙකුට අපි එහෙම තමා...”
“උඹේ අත කොහොමද බං..”
“පේන්න නම් අවුලක් නෑ.”
“අපේ තාත්තා උඹලගෙ තාත්තට කතා කළා. බය වෙන්න එපා, අපේ තාත්තා ඔක්කොම බලාගනී. මොනව වුනත් උඹ දෙන එක නම් දුන්නා යකෝ... උන්ට ගම කියලා අමතක වෙලා දුවන්න.” සනුජයා හිනා වෙලා කිව්වා.
ටික ‍වෙලාවක් අපි කතා කර කර ඉන්න අතරේ සනුජගේ තාත්තා ආවා.
“පුතා... කොහොමද දැන්?”
“අමාරුවක් නෑ අංකල්...”
“ඔයා බය වෙලාද?” අංකල් ඇහුවා. “බය වෙන්න එපා, මේ රත්නවීර ඉන්නකං ඔයාලට කිසිම කරදරයක් වෙන්නෑ.”
“ඒ වුනාට මගේ වැරැද්ද අංකල්. උන් එක්ක කතාවට නොයා ඉන්නයි තිබුණේ.”
“එහෙම එකක් නෑ. උන් ඔයාටයි අර දරුවටයි කරදර කරල තියෙනවනේ. මගේ ළඟ සී.සී.ටී.වී. තියෙනවා. ඒක හොඳට පැහැදිලියි. බය වෙන්න එපා උසාවි නොයා මේක බේරගන්න විදිහ මම දන්නවා. අනිත් එක ඔයා ඒ පිහි පාර නැවැත්තුවේ නැත්නම් මගේ පුතා අද ජීවතුන් අතර නැති වෙන්නත් ඉඩ තිබුණා. ඔයා කරපු දේට වැලියු එකක් දෙන්න බෑ. ඒක පුතා ගෙවල ඉවර කරන්න බැරි ණයක් වගේ. කෙනෙකුගේ ජීවිතේ‍ බේරන්න තවත් කෙනෙක් තමන් ගැන නොහිතා ඉදිරිපත් වෙන්නේ නෑ මේ කාලේ. ඔයා කළේ ඒ වගේ දෙයක්.”
අංකල් කිව්වා.
“ඔව් කාවා. ඒ පාර මට වැදුනනම් හරියටම බෙල්ලට... එහෙම වුනා නම් මම පෙට්ටියේ තමා ගෙදර යන්නේ.” සනුජ කිව්වා.
“මචං... පිහි පාර වැදුන එකා ‍ට මොකද?” මම සනුජගෙන් ඇහුවත් ඒකට උත්තර දුන්නේ සනුජගේ තාත්තා.
“පුතා ඒ ගැන හිත කලබල කරගන්න එපා. ඒකත් මම බලාගන්නම්... ඌට ලොකු අමාරුවක් නෑ. පොලිසිය තද කරලා ඔයාව ඇතුළට ගන්න ඕනේ නිසා අමාරුවක් මවලා පෙන්වනවා.”
“ඒ වුනාට අංකල් හොස්පිට්ල් රෙකෝඩ් එක සීරියස් වුනොත්.”
“නෑ.. එහෙම කරන්න නම් උන්ට ඩොක්ට කෙනෙක්ව අල්ලන්න වෙනවා. මීගමුවේ ලොක්කා මගේ යාළුවෙක්. මම එයාට කිව්වා බොරුවක් නැතුව ඒ ලෙඩාගේ ඇත්තම තත්වේ රිපෝර්ට් වලට දාන්න කියලා. ඒක ඔයාට කොහොමත් ප්‍රශ්ණයක් කරගන්න එපා. ඔයා අපිට කරපු උදව්ව මෙහෙම හිලව් කරන්න බෑ පුතා.”
“අනේ අංකල්... එහෙම දෙයක් හි‍තේ තියා ගන්න එපා. ඔයාල මට ණය නෑ... මම ක‍ළේ යාළුවෙක් විදිහට තවත් යාළුවෙක්ව බේරගන්න එක. ඒත එතනින් ඉවරයි. පුළුවන් නම අංකල් අපේ අම්මවයි තාත්තවයි ටිකක් සන්සුන් කරන්න...”
“ඒ දෙන්නා දැන් මෙහෙ එනවා. මම ඉඳලා කතා කරලා යන්නම්. දෙන්නටම අද අපේ ගෙදර නවතින්න ලෑස්ති කරලා තියෙන්නේ... මම කතා කරන්නම්... බය වෙන්න එපා.”
සනුජගේ තාත්තා මගේ හිත සෑහෙන්න හදලා ගියා.
“හිරේ ගියත් කමක් නෑ අම්මයි තාත්තයි අවුල් නොවී. ඒ දෙන්නා දුක් වෙනවා මට බලාගෙන ඉන්න බෑ.” මම සනුජට කිව්වා.
“කව්ද යකෝ උඹට හිරේ යන්න දෙන්නේ...? එහෙම වුනොත් අපේ තාත්තගේ අවුරුදු ගානක සම්බන්ධකම් නිකං හිස් වෙනවා. අනික මම කොහොමටවත් උඹට හිරේ යන්න දෙන්නෑ. බැරිම වුනොත් උඹ අරන් ඇමරිකාවට හරි පනිනවා. උඹ බය වෙන්න එපා යකෝ...”
“බය නෑ බං.... හිත පොඩ්ඩක් කලබලයි. අපරාදේ ඒ වෙලාවේ තව ටිකක් ඉවසන්න තිබුණා.”
“දැන් ඔය මගුල් හිතල වැඩක් නෑ... අන්න අර කෙල්ල ඊයෙ රෑ ඉඳලා අඬනවා, එයාව බේරගන්න ගිහින් උඹට ඔහොම වුනා කියලා. ටිකක් කතා කරලා හිත හදපං.”
“මොන ‍කෙල්ලද?”
“සයුරි...”
“අම්මට හුඩු. අමතකම වුනා යකෝ... කෙල්ලට මොකද වැදුන පාරට.”
“අවුලක් නෑ... බය වෙලා විතරයි... මම කෙල්ලව එවන්නද?”
“ඇයි, උඹත් හිටපං.”
“නෑ කෙල්ලට උඹත් එක්ක ප්‍රයිවට් කතා කරන්න ‍දෙයක් තිබුනොත්... එයාව බේරගත්ත එක වෙනුවෙන් උඹට උම්ම එක්ක දෙන්න හිතුනොත්, මම ඉන්න එක හොඳ නෑනේ.” සනුජයා හිනා වෙලා කිව්වා.
“පල යකෝ යන්න... මම මේ එක කෙල්ලෙක් නිසා කාපු කට්ටක් උඹ දන්නවනේ... තවත් නම් කෙල්ලෝ එපා.”
“මොකක් හරි කමක් නෑ... ටිකක් කතා කරපංකෝ. උඹට බලෙන් කෙල්ලෙක් සෙට් කරන්න මට උවමනාවක් නෑ...” එහෙම කියලා සනුජ එළියට ගියා.
ටික වෙලාවකින් සයුරි මගේ කාමරේට ආවා. කෙල්ල ආවේ ලස්සන මල් පොකුරකුත් අරගෙන.
“ගුඩ් මෝනින් කාවින්ද අයියා.” කෙල්ල ටිකක් අමුතු විදිහට කිව්වා.
“ගුඩ් මෝනින්.... ඔයාට කොහොමද?”
“හොදින් ඉන්නවා.” සයුරි කිව්වා.
“ඔයාටත් එකක් වැදුනා නේද?” මම ඇහුවා. “ඒක අමාරුවක් නැද්ද?”
“නෑ... ඒ වෙලාවේ ටිකක් හුස්ම ගන්න අමාරු වගේ දැනුනා. ටිකකින් හරි ගියා.” සයුරි කිව්වා. “ඒක නෙවෙයි, ඔයා නම් පුදුම කෙනෙක් කාවින්ද අයියේ... ගහනවා කියලා ඔහොමත් මිනිස්සුන්ට ගහනවද?”
“ඒ වෙලාවේ වෙන කරන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ සයුරි. මම උන්ට ගැහුවේ නැත්නම් උන් අපිට ගහනවා.”
“ඒ වුනාට මට දුකයි...” සයුරි කිව්වා. “මම නිසා තමා ඒක වුනේ.”
“ඔයා නිසා මොනවද වුනේ... ඌනේ ඔයාට කරදර කළේ.”
“ඒ වුනාට.... ඒ වෙලාවේ ඒ මිනිහා මට කරදර කරපු නිසානේ ඔයා පැටලුනේ..”
“දැන් ඕක අමතක කරල දාන්න සයුරි. කතාවක් ඇති වුනා, රණ්ඩුවක් ඇති උනා, දෙගොල්ල ඇතිවෙන්න ගහගත්තා... ඒක අමතක කරල දාන්න.” මම කිව්වා.
“අමතක කරන්න නම් පුළුවන්... ඒත් ඔයාට විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් තියෙනවලු.”
“ආ... ඒක අවුලක් නෑ.... සනුජගේ තාත්තා ඒක බලා ගනී. අනිත් එක දැන් අපේ තාත්තත් එනවනේ... එයත් ඕනෙ දේකට රෙඩි කෙනෙක්.”
“කොහොම වුනත් ඔයා මහ පුදුම කෙනෙක් කාවින්ද... අපි දෙන්නා අඳුරගත්තේ ඊයේමයි. කතා කරලා පැය දෙක තුනක් නෑ. එහෙම කෙනෙක් වෙනුවෙන් ඔයා ඔය තරම් දෙයක් කරනවා කියන්නේ හිතා ගන්න බැරි දෙයක්.” සයුරි කිව්වා‍. “සනුජ අයියා කිව්ව හරි. ඔයා කාටවත්ම බය නැද්ද?”
“මම චන්ඩියෙක් නම් නෙවෙයි... ඒත් පොඩි කාලෙ ඉඳලම මට කැත වැඩ පේන්න බෑ. එහෙම වෙලාවට කව්ද කියලා මට පේන්නේ නෑ. මොකාට වුනත් විරුද්ධ වෙනවා.”
“ඒක නෙවෙයි කාවින්ද, ඔයා එන්ගේජ් වෙලා ඉන්න ගර්ල් දැන් එනවලු නේද? එයාට මේක දැක්කහම දුක හිතෙයි, ගොඩක් තරහ යයි මාව දැක්කහම.”
“ඒ ඇයි?”
“ඇයි ඉතින් මම නිසානේ මේක වුනේ...!” සයුරි ආයෙත් කිව්වා.
“මේ මැට්ටි... ඔය වගේ ගොන් කතා නොකිය ඉන්නවද? එයා ආවට කමක නෑ, ඒත් ඔයාට මොනවත් කියන්න ඕනෙ නෑනේ. ඔයාට නෙවෙයි කාට වුනත් මම උදව් කරනවා.” මම කිව්වා. “අනිත් එක සනුජගේ යාළුවෙක් කියන්නේ මගෙත් යාළුවෙක් වගේ තමයි. ඒ නිසා බය නැතුව ඉන්න. මාලිකා ආවොත් එයා මාත් එක්ක කතා කරලා යයි. ඔයා ඒකට අප්සෙට් වෙන්න එපා.”
“එයාගේ නම මාලිකාද?” සයුරි ඇහුවා. “ලෝයර් කෙනෙක්ලු නේද?”
“ඔව්... ඒක නෙවෙයි සයුරි, මට අහන්න බැරි වුනානේ... ඔයා මොකද කරන්නේ?”
“මමද.... මම ඉතින් මොනවත් කරන්නෑ කාවින්ද අයියේ...”
“මොනවත් කරන්නෑ කියන්නේ...? ඔයා ඉගෙන ගන්නවද, ජොබ් එකක් කරනවද?”
“ඔය දෙකම නෑ. මම ඕස්ට්‍රේලියා වල ටේෆ් කොලෙජ් එකක ඩිප්ලෝමා එකක් කළා. දැන් ලංකාවට වෙලා ඉන්නවා.”
“ඉතින් ඔයා ඔස්ට්‍රේලියා ගිය එකේ ඩිග්රි එකත් කරන්න තිබුණනේ.”
“ඇත්තම කිව්වොත් අයියේ මම අකමැතිම වැඩක් තමයි ඉගෙන ගන්න එක. ඒක මට කරන්න බෑ. මම ටික දවසක් ඉඳලා තාත්තිගේ බිස්නස් වලට එකතු වෙන්න තමයි හිතාගෙන ඉන්නේ... ඒත් තාත්ති කියන්නෙත් ඔයා කියන එකම තමා. බිස්නස් වලට අත ගහන්න කළින් ඩිග්රි එක කරලා එන්න කියලා.”
“ඒක තමා. තාත්තට සල්ලිත් තියෙන එකේ, ඔයාට තිබුණා ඒක කරන්න.” මම කිව්වා. “එනිවේ... එතකොට ඔයා මොනවද දැන් කරන්න හිතාගෙන ඉන්නේ?”
“මොනව කරන්නද කාවින්ද... තාත්තිගේ සල්ලි වියදම් කර කර ඉන්න එක තමා. කව්රු හරි කසාද බඳින්න හොඳ කෙනෙක් හම්බ වුනොත් කසාද බදිනවා. වෙන මොනව කරන්නද?”
“පිස්සු කෙල්ලෙක්නේ... මිනිස්සුන්ට ඔයිට වඩා කොච්චර දේවල් තියෙනවද කරන්න. අඩු ගාණේ පොඩි ජොබ් එකක් හරි කරන්න.. සල්ලිම නෙවෙයි... ඒකෙන් මිනිස්සු අඳුරගන්න පුළුවන්. අළුත් යාළුවෝ හම්බ වෙනවා. ලයිෆ් එක බෝරිං වෙන එක නැවතිලා ඉන්ටරෙස්ටින් වෙනවා.”
“මටත් ආසයි එහෙම කරන්න... ඒත් බයයි.”
“ඔයාගේ තාත්තගෙන් බිස්නස් එක බාරගන්න ඉල්ලන්නෙ නැතුව, ඒ කම්පැනි එකේම ජොබ් එකක් ඉල්ලගන්න. තාත්තා කැමති වෙයි. අනිත් එක එහෙම පොඩි තැනක වැඩ කරලා ආවහම පස්සෙ කාලෙක බිස්නස් එක බාරගන්නකොට ලේසියි. හැම ඒරියා එකකම එක්පිරියන්ස් තියෙන නිසා.”
“ඒකත් හොඳ අදහසක් තමයි කාවින්ද අයියේ... මම හෙටම තාත්තිට කියනවා. එයා උඩින්ම කැමති වෙයි. ඔයා නම් මහ පුදුම කෙනෙක්... මට ඔච්චර යාළුවෝ ඉන්නවා... එකෙක් දුන්නේ නෑනේ ඔය වගේ බ්‍රයිට් අයිඩියා එකක්.”
“එක තමයි කියන්නේ තමන් වටේ ඉන්න හැමෝම යාළුවෝ නෙවෙයි කියලා.” මම කිව්වා.
අපි කතා කර කර ඉන්න අතරේ මගේ තාත්තා ආවා සනුජගේ තාත්තත් එක්ක.
“එහෙනම් මම යන්නම් කාවින්ද අයියේ.” එහෙම කියාගෙන සයුරි එළියට ගියා.
මම දැක්කේ තාත්තා විතරයි. අම්මා ආවෙ නැද්ද? මම කල්පනා කළා.
“ලොකු පුතා. අමාරුවක් නැද්ද?” තාත්තා ඇහුවා.
“නෑ.... මේක පොඩි තුවාලයක්.” මම කිව්වා.
“ඔව් මිස්ටර් බණ්ඩාර.... මේක පොඩි දෙයක්... අද දවල් වෝඩ් රවුන්ඩ් එකේදි ඩිස්චාර්ජ් කරනවා කිව්වා. මම දැන් මේ ඩොක්ටර්ටත් කතා කරල එන ගමන්.”
“එහෙනම් මිස්ටර් අශෝක මෙයාව ටික දවසකට මෙහෙම තියාගන්න. අර මනුස්සයා දැනගත්තොත් හැපිල මැරෙයි.” තාත්තා කිව්වා.
ඒ කියන්නේ තාත්තා මේක අම්මට කියලා නෑ. ඒකත් එක අතකට හොඳයි.
“තමුසේ තුවාල හොඳ වෙනකං මෙහේ ඉඳලා එනවා. අම්මට මම කිව්වෙ නෑ... පැමිණිල්ල ගැන මම බලාගන්නම්.”
“තාත්තා, මට සමාවෙන්න... අයෙත් පාරක් මම හිතලා රණ්ඩුවකට පැටලුනා නෙවෙයි.”
“මම එක් දන්නවා... කොහොමත් තමුසෙට දැන් අවුරුදු ගාණක ඉඳලා අපලයක්වත් ඇති, යන යන තැන ප්‍රශ්ණයක් හදාගන්නවා. මේ ටිකේවත් පරිස්සමින් ඉන්නවා.”
මම සද්දයක් නැතුව හිටියා.
“අනිත් එක මේ ප්‍රශ්ණ ටික විසඳගත්ත ගමන් ලෑස්ති වෙනවා ආපහු හිටපු රටටම යන්න. තමුසෙට ලංකාව හරියන්නේ නෑ. මෙහෙ හිටියොත් තමුසේ එක්කෝ කාගෙන් හරි මැරුම් කනවා, නැත්නම් පාතාලෙට සෙට් වෙනවා. ඒ නිසා කරුණාකරලා යන්න ලෑස්ති වෙනවා.” වචන දෙකක් නැතුව තාත්තා කිව්වා.
“හොඳයි තාත්තා.” මම කිව්වා.
“අනිත් එක අර ළමයට කෝල් එකක් දෙනවා. දැන් දැනගත්ත වෙලාවේ ඉඳලා එන්න දැඟලුවා, මම අමාරුවෙන් නවත්තලා ආවේ. කතා කරලා මොනව හරි කියනවා.” තාත්තා මාලිකා ගැන කිව්වා.
“හරි තාත්තා මම කෝල් කරන්නම්.”
“එහෙනම් මිස්ටර් බණ්ඩාර අපි යමු ගෙදර... අපේ පුතා ඉන්නවනේ... තව ටිකකින් ඩොක්ටර් ආවහම මෙයාව එක්ක එයි.” සනුජගේ තාත්තා කිව්ව.
“යමු.” එහෙම කියලා දෙන්නා එලියට ගියා.

**********************

එදා දවල්ම අපිට ගෙදර යන්න පුළුවන් වුනා.
ගිය ගමන් මම මාලිකාට කෝල් එකක් දුන්නා.
“අනේ කාවින්ද... ඔයාට මොකද වුනේ...?”
“මොකුත් නෑ... මේ පොඩි තුවාලයක්.”
“තුවාලෙ පොඩි ඇති... ඒත් ඔයාට දැන් තවත් පැමිණිල්ලක් තියෙනවා පොලිසියේ. දැන් පරණ කේස් එකට උසාවියේ පෙනී ඉන්න දවසේ මේ පැමිණිල්ලත් ඇදිලා ආවොත් ඔයාට මොකද වෙන්නේ?”
“ඇයි?”
“ඇයි කියන්නේ කාවින්ද... දැන් උසාවියේ තියෙන නඩුව තියෙන්නෙත් ඔයා කෙනෙකුට ගහලා දරුණු තුවාල ඇතිකරලා කියලා. අපි දැන් ඒක නෑ කියලා ඔප්පු කරන්න හදන අතරේ දෙවෙනි පැමිණිල්ලත් ආවහම ඔයා තව කෙනෙකුට පිහියෙන් ඇනලා කියලා.... වෙන්නේ මොකද කියලා මම කියන්න ඕනේ නෑනේ. ඔයාව හිරේ නොගිහින් බේරගන්න සෑහෙන ෆයිට් එකක් දෙන්න වෙනවා.”
ඒකත් එහෙමද? ඒ කියන්නේ මට හිරෙත් යන්න වෙයි....” මම කිව්වා.
“මෙහෙම ගියොත් නම් වෙයි තමා. බලන්න කාවින්ද අඩු ගාණේ ඔයාට මං ගැනවත් අනුකම්පාවක් නැද්ද...? අර සිද්ධියෙන් පස්සේ බොහොම අමාරුවෙන් මගේ අම්මලා ෂේප් කරගත්තා. දැන් මේකත් දැනගත්තහම නම් මට ඔයාට කෝල් එකක් වත් දෙන එක තහනම් කරයි.” මාලිකා කිව්වා.
“ඉතින් අපි අම්මලාට හොරෙන් කතා කරමු.” මම කිව්වා.
“අනේ කාවින්ද පොඩි ළමයෙක් වගේ කතා කරන්න එපා.... මේක විහිළුවක් නෙවෙයි. ඔයා දැන් ඉස්කෝලෙ යන පොඩි කොල්ලෙක් නෙවෙයි යන යන තැන ගහගන්න... ටිකක් කල්පනා කරල වැඩ කරන්න.”
මාලිකා එහෙම කිව්වහම මට තදවුනා. ඇයි යකෝ මේකි කියන්නේ හරියට මම වලියක් හොයාගෙන ගිහින් පැටලුනා වගේනේ.
“මේ... මාලිකා... නහයෙන අඬන එක නවත්තන්න මුලින්ම... අනිත් එක මම හොයාගෙන ගිහින් වලියක් දාගත්තා නෙවෙයි... අපිත් එක්ක හිටපු ගෑණු ළමයෙකුට ඌ කරදර කළා. එපා කියනකොට මටත් පාට් එකක් දැම්මා. ඒ කෙල්ලට කරදර කරද්දි මට බලා ඉන්න බෑ.. ඔයාට එහෙම වුනානම් මම මොකද කරන්නේ කියල හිතන්න.. බලාගෙන ඉන්නවද? නෑනේ... ඒ වගේම තමා එදත් වුනේ...” මම කිව්වා.
“මට සමාවෙන්න කාවින්ද... මට ඒක නිකම්ම කියවුනා. ඔයාට කරදරයක් වෙයි කියලා බයෙන් මම හිටියේ... ඒ නිසයි මම කලබල වුනේ....” මාලිකා කිව්වා. “කාවින්ද මම ඔයාව බලන්න එන්නම්.”
“එපා මාලිකා... මම තව දවස් දෙක තුනකින් නුවර එනවා. ආපු ගමන් මම ඔයාව හම්බවෙන්නම්.”
“ඇයි මං එනවට අකමැති ද? අර රණ්ඩුව වුන ගෑණු ළමයා ගැන බලන්නත් එපැයි නේද?”
මාලිකා හෙමින් සැරේ මට හින්ට් එකක් පාස් කළා.
“ඔව් ඔව්... මට යන යන තැන ගෑණු ළමයි යාළු වෙනවනේ... ඔයා ආවොත් මට එයත් එක්ක ඉන්න බැරි වෙනවා. ඒ නිසා එන්න එපා.” මම කිව්වා.
“හරි නරකයි කාවින්ද ඔයා... ඔයා එහෙම කරන්නෙ නෑ කියලා මම දන්නවා. ඒ වුනාට විහිළුවටවත් එහෙම කියන්න එපා. මට ඉරිසියාවයි.” මාලිකා කිව්වා.
“ඉතින් මමද දැන් කොහෙවත් ඉන්න ගෑණු ළමයෙක් ගැන කතාවක් ඇදලා ගත්තේ?” මම ඇහුවා.
“හරි හරි... ඔයා එනකං මම ඉන්නම්කෝ...”
මාලකා ෆෝන් එක තිබ්බා.
මොන දේවල් තිබුණත්, මාලිකා දිලිනිගෙන් වෙනස් වෙන්නේ මේ වගේ දේවල් නිසා තමයි. දිලිනි කවදාවත් මාව වෙනස් කරන්න උත්සහ කළේ නෑ. මම වෙන කවුරු ගැන උනන්දු වුනත් එයා කලබල වුනේ නෑ. එයා මාව සම්පූර්ණයෙන්ම විශ්වාස කළා. ඒ නිසාමයි එයා කෙල්ලෙක් විදිහට හැම දෙයක්ම මට දුන්නේ... ඒත් මාලිකා එහෙම නෑ. මම මොනවහරි දෙයක් කරන්න ගියොත් එයා ටිකක් කලබල වෙනවා. මාව හොඳටම විශ්වාස නෑ. මම කොච්චර මාලිකාට ලංවෙන්න හැදුවත් එයාගේ මේ වෙනස් කම් නිසා මාව නිකම්ම දිලිනි ගේ පැත්තට ඇදිලා යනවා.
මට ඕන වුනේ ටික කාලෙකට මේ දේවල් වලින් ඈත් වෙන්න. ඒත් එක නඩුවක් උසාවියේ තියෙන නිසා මට ඇමරිකාවට යන්න පුළුවන් වුනේ නෑ.
දවස් කීපයක් සනුජගේ ගෙදර ඉඳලා මම සති අන්තයේ නුවර පිටත් වුනා.
මාලිකාට පොරොන්දු වුන විදිහට මම එයාව බලන්න ගියේ නෑ. ගෙදර ගිහින් අම්මට කතා කරලා මම ඇඳුම් ටිකකුත් දාගෙන ආපහු පිටත් වුනා. අම්මට කිව්වා මට මෙහේ ඉන්න බැරි නිසා ටික දවසකට යාළුවෙකුගේ ගෙදර යනවා කියලා. ප්‍රශ්ණ ගොඩක හිටපු නිසා අම්මත් කැමති වුනා.
මම කෙලින්ම ආවේ දොඩංවල මගේ නවාතැනට. ඇතුලට ඇවිත් මම ඇඳේ ඉඳගත්තා. දිලිනි හැංගිලා ගිය දවසේ ඉඳලා මට මේ ගෙදර ඉන්න එකත් එපා වෙලා තිබුණේ. වෙන යන්න තැනකුත් නෑ... මම දැන් මොකද කරන්නේ..? ඇඳේ ඉඳගෙනම මම කල්පනා කළා.
ආපහු හොටෙල් එකට යන්න මට බෑ. අඩුගාණේ සචියටයි අමිලටයි මූණ දෙන්න වත් මගේ කැමැත්තක් තිබුණේ නෑ. මට ඕන වුනේ මම දන්න කියන හැම කෙනෙකුගෙන්ම ඈත් වෙලා තනිවෙන්න.

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 138



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය!
මේ ආදරයයි!







138.
දිලිනි නිසා අරමුණක් හදාගෙන, ඇමරිකාවේ ගිහින් ඉගෙනගෙන, ගොඩ දාගත්ත ජීවිතේ ආයෙත් අරමුණක් නැතුව ඉබාගාතේ යන්න පටන් ගත්තා.
මම අසනීප වෙලා ඉන්නකොට කොහොම හරි ඒ අසනීප හොඳ කරගන්න අරමුණක් තිබුණා... හේතුව දිලිනි. එයා හැම වෙලාවෙම මගේ ළඟින් ඉඳලා මාව උනන්දු කළා.
ඊට පස්සේ ඇමරිකාවේ ගිහින් ඉගෙන ගෙන ඉවර ගන්න මට අරමුණක් තිබුණා. ඒක ඉවර කරලා දිලිනිව විවාහ කරගෙන අපි දෙන්නා තනියම නැගිටින්න. අන්තිම කාලෙ දිලිනි නොහිටියත් මම ඉගෙනගෙන ඉවර කරන කොට එයා එයි කියන බලාපොරොත්තුව නිසා මම ඒ හැම දෙයක්ම කරගත්තා.
ඒත් අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ දැන් ඒ අරමුණු, බලාපොරොත්තු නැති වෙලා. මෙච්චර කාලයකට ආපු නැති කෙල්ල තවත් එයි කියලා බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ කියලා හිතට ඒත්තු ගිය වෙලාවෙ ඉඳලා මගේ ජීවිතේ අරමුණත් නැති වුනා.
එරංග අයියට දුන්න පොරොන්දුව අමතක කරන්න බැරි නිසා කොහොම හරි දවල් වරුවේ හොටෙල් එකට ගිහින් වැඩ කරනවා. මාලිකාට දුන්න පොරොන්දුව අහක දාන්න බැරි නිසා, එයාව බලන්න යනවා. ඒත් කිසිම හැඟීමකින් නෙවෙයි. ඒ හැම දේකටම පස්සේ රෑ වෙලා තනි වුනාට කාලකණ්නියෙක් වගේ පාරවල් ගාණේ ඇවිදිනවා...
මේ දවස් වල මගේ ජීවිතේ ගතවුනේ ඒ විදිහට තමා.
නඩුව තියෙන දවස් ලං වුනෙත් මට නොදැනීම.
තාත්ත කිව්ව වගේම ලොකු කෙනෙකුගෙ බලපෑමක් තිබුණ නිසාද කොහෙදෝ, වැඩේ ගොඩින් බේරගන්න තාත්තට බැරි වෙලා තිබුණා.
මම දන්න විදහට තාත්තා පුළුවන් තරම් උත්සහ කළා නඩුව ඊළඟ වාරේ අහන්නෙ නැතුව බේරගන්න. ඒත් ඒක කරගන්න පුළුවන් වෙලා නැහැ.
නඩු දවසේ උදේ මාලිකා අපේ ගෙදර ආවා.
“කාවින්ද... ඔයා බයවෙන්න එපා... අද අපි කොහොම හරි මේක ඉවරයක් කරගමු. ඒක අපි දෙන්නටත් හොඳයි.”
“පුළුවන් වෙයිද?”
“මිස්ටර් අබේකෝනුත් කිව්වා පුළුවන් වෙයි කියලා. පොලිසියත් කැමතියි වැඩේ ඉවරයක් කරන්න... බලමු පැමිණිල්ල මොකද කියන්නෙ කියලා.”
“ඒ කියන්නෙ මම වැරැද්ද පිළිඅරන් බේරුමක් කරගමු කියලද?”
“අපෝ නෑ... ඔයා කොහොමටවත් වැරැද්ද පිළීගන්න එපා. එහෙම වුනොත් ඔයාට ලොකු කරදර වලට මූණ දෙන්න වෙයි.”
“මට වෙලාවකට හිතෙනවා ඕනෙ බම්බුවක් කියලා එහෙම කරන්න. එතකොට අම්මට, තාත්තට, ඔයාට, කිසි කෙනෙකුට කරදරයක් නෑ... මේක මම පටන් ගත්ත දේ මම ම කොහොම හරි විසඳගන්න ඕනෙ.”
“විකාර කරන්න ලෑස්ති වෙන්න එපා කාවින්ද...! එහෙම වුනොත් ඔයා අමාරුවේ.”මාලිකා බය වෙලා වගේ කිව්වා. “බලන්න අංකල් මෙයා කරන්න හදන දේ...” මාලිකා මගේ තාත්තට කිව්වා.
“මම අහගෙන... කාවින්ද.... දරුවෙක් මුරණ්ඩු වෙන එකේ සීමාවක් තියෙනවා...” තාත්තා කිව්වා “තමුසෙ හදන්නෙ හිරේ යන්නද?”
“කාවින්ද... ඔන්න ඕක අමතක කරන්න.... යමු මාත් එක්ක. උසාවියෙදි ඔයා මම කියපු දේ කියන්න. ඉතුරු ටික මම බලාගන්නම්. විශ්වත් අද එනවා කිව්වා.” මාලිකා ආයෙත් කිව්වා.
මාලිකා මොන තරම් විශ්වාස කළත් එදා නඩු වාරෙදි මේක ඉවරයක් කරගන්න බැරි වුනා.
තවත් නඩු වාරයකට, සති දෙකකට කල් තිබ්බා මගේ නඩුව.
ගිහාන්ගෙ ලෝයර් කියපු විදිහට ගිහාන් තාම ඉන්නේ හොස්පිට්ල් එකේ... තාම හරි සනීපයක් නෑ. හොස්පිට්ල් රිපෝට් ඉදිරිපත් කරලා තිබුණා. ඒවගෙ තත්වෙ ටිකක් හොඳ නැති නිසා, තව දුරටත් සාක්ෂි විමසලා බලන්න කියලා තමයි නඩුව කල් තිබ්බේ.
“බලන්නකො කාවින්ද... අර රිපොර්ට්ස් ටික අදම ආවනේ... ඒකෙන් තමා වැඩේ කල් ගියේ.”
“ඔයා මොනව කරන්නද බබා ඒකට... දැන් ඉතින් අපි තව සති දෙකක් ඉමු.”
“මට දුක ඔයා ගැනටත් වඩා ඔයාගෙ අම්මා ගැන කාවින්ද... එයා කෑමක් බීමක් ගන්නෙ නෑ හරියකට කියල දීප නැන්ද කිව්වා.”
“මටත් තියෙන දුක ඒක තමා මාලිකා. කොහෙද අම්මට කොච්චර කිව්වත් මට ප්‍රශ්ණයක් නෑ කියලා අහන්නෙම නෑනේ... හරියට මම මරණ දඬුවමට යටත් කරලා වගේ මගේ දිහා බලන්නේ.”
“එහෙම තමා කාවින්ද අම්මලා. එයා පව්... කොයි අම්මටද පුළුවන් තමන්ගේ පුතා උසාවි ගාණේ යනවා බලන්න...” මාලිකා කිව්වා. “අනිත් එක කාවින්ද මේ දවස් වල ටිකක් පරෙස්සම් වෙන්න. අඩුගාණේ වාහනේ එළවන කොට වැරැද්දක් කරලවත් පොලිසියට අහුවෙන්න එපා. ඒක නඩුවට අවාසියක් වෙනවා.”
මාලිකා මට නොසෑහෙන අවවාද ගොඩක් දුන්නා.
“පුතා... දෙන්නම එන්න කෑම කන්න. දවල්ට හරි හමං කෑමක් නැහැනේ.” අම්මා කතා කළා. “දුවේ... ඔයා කෑම ටිකක් කාල එහෙම යන්න. අද වෙන වැඩක් නැහැනේ.”
“දැක්ක නේද අම්මා ඔයාට වඩා මට ආදරෙයි.” මාලිකා එහෙම කියලා මට හිනා වුනා.
“ඒක වෙන්නම ඕනෙ දෙයක්නේ... මම අදෙමව්පියන්ගේ බලාපොරොත්තු ඔක්කොම නැති කරලා දාපු කාලකන්නි පුතෙක්... ඔයා එහෙම නෙවෙයි... හොඳට ඉගෙන ගත්ත, දැන් ලෝයර් කෙනෙක් විදිහට වැඩ කරන කෙනෙක්... මගේම අම්ම වුනත් මඩ වඩා ඔයාට ආදරේ කරන එක පුදුමයක් නෙවෙයි.” මම කිව්වා.
“අනේ කාවින්ද... ඔයාගෙ හිත රිද්දන්න හිතලා කිව්ව දෙයක් නෙවෙයි.” මාලිකා දුකෙන් මගේ දිහා බලලා කිව්වා.
“ප්‍රශ්ණයක් නෑ... ඒකෙන් මට දුකක් ඇති වුනේ නෑ...” මම කිව්වා. “එන්න අපි කෑම කන්න යමු.”
දවල් කෑමෙන් පස්සේ අම්මා අපිට කෑම මේසෙන් නැගිටින්න දුන්නේ කට කපලා පුරවපු මුදවපු කිරි එකකුත් කෑවට පස්සේ... සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ මම අම්මගේ අතින් හදපු කෑම ටිකක් ආසාවකින් කෑවා.
ටී.වී. එක බලන්න කියලා ඉඳ ගත්තත්, මට තද නිදිමතක් ආවා. මාලිකාත් මගේ ළඟින්ම ඉඳගෙන ඉන්නවා.
“මට මාර නිදිමතයි බබා.” මම කිව්වා.
“නොකියා හිටියට මටත් එහෙමයි.” මාලිකාත් කිව්වා.
“ඔයාට ඕනෙ නම් මගේ කාමරේ නිදා ගන්න... මට මෙතනම පොඩි නින්දක් දාන්න පුළුවන්. හවස් වෙලා ඔයාව ඇහැරවන්නම්.”
“අනේ... මට බෑ තනියම ඔයාගෙ කාමරේ නිදා ගන්න. ඔයත් එන්න.”
මම වටපිට බැලුවා. ගෙදර කව්රුවත් පේන්න නෑ.
“යං අපි උඩට.” මම මාලිකාගේ අතින් අල්ලගෙන කාමරේට ආවා.
මම ඇමරිකාවෙ ඉන්න කාලෙ එවපු සල්ලි වලින් ගෙදර උඩ තට්ටුව ලොකු කරලා අලුත් කරලා හදලා තිබුණ නිසා මගේ කාමරේ ඉස්සරට වැඩිය පිළිවෙලයි. ඇටෑච් බාත් රූම් එකකුත් හැදුව නිසා පාඩුවේ කාමරේටම වෙලා ඉන්න පුළුවන් වුනා. අනිත් එක මම මේ දවස් ටිකේම ගෙදර හිටපු නැති නිසා දීප නැන්දා කාමරේ ලස්සනට අස් කරලා තිබුණා.
“අප්පා... ඔයාගෙ කාමරේ හරිම පිලිවෙළයි නේ කාවින්ද... කොල්ලෙක්ගේ කාමරයක් කියල කියන්නවත් බෑ.”
“මම ගෙදර හිටියෙ නැති නිසා දීප නැන්දා අස් කරපු විදිහටම තියෙනවා. ඒකයි...” මම කිව්වා. “ඔයාට නිදිමතනම් ටිකක් නිදා ගන්න.”
මම යන්න හැරුනා.
එක තත්පරයකදි මාලිකා මගේ අත අල්ලගෙන ඊට පස්සේ මට තුරුල් වුනා.
“කාවින්ද... මාව දාල යන්න එපා.”
“මම...?”
“මේ දවස් ටිකේම මට දැනුනා ඔයා මගෙන් ඈත් වෙනවා වගේ... ඇයි කාවින්ද... ඔයාට මාව එපා වෙලාද?”
“නෑ... එහෙම එකක් නෑ...” මම අමාරුවෙන් කියා ගත්තා.
“නැත්තෙ නෑ... ඔයා දැන් සෑහෙන්න වෙනස් වෙලා... මම ඔයාව අඳුරගන්න කොට හිටපු කාවින්ද දැන් නෑ. ගොඩක් වෙනස් වෙලා.”
“නෑ බබා. මේ නඩු කේස් එක නිසා මම ටිකක් අවුලෙන් හිටියා... එච්චරයි. මට ඔයාව එපා වෙලා නම් මේ වගේ උදව් ගන්නවද?”
“එහෙම නම් දැන් යන්න එපා. මෙහෙම මාත් එක්කම ඉන්න... මට ටිකක් ඔයාට ලං වෙලා ඉන්න ඕනේ.”
“අම්මා ගෙදර ඉන්නවා මාලිකා. වෙන ප්‍රශ්ණයක් නෑ... එයා දැක්කොත් හරි නෑ.”
“මොකද කාවින්ද හරි නැත්තේ. අපි මැරි කරන්න එන්ගේජ් වෙලා ඉන්නේ. අනික අපි පොඩි ළමයි නෙවෙයි.” මාලිකා ටිකක් තරහින් කිව්වා.
“ඔයාට තරහ ගියාද?”
“නෑ... ඔයා ඕනෙකමින්ම මාව මග අරිනවා කියලා මම කිව්වේ බොරුද?”
“මාලිකා... ඔයාට ඕනේ මාත් එක්ක රණ්ඩු වෙන්නද? එහෙම එකක් නෑ කියලා මම කිව්වට පස්සෙත් ඒකම කියන්න එපා.” මමත් කිව්වා. “අනිත් එක ඔයා උසාවියේ ප්‍රශ්ණ අහනවා වගේ මගෙන් හරස් ප්‍රශ්ණ අහන්න එපා. මම කැමති මාව පාලනය කරන්න හදන කෙල්ලෙකුට වඩා, මට ආදරෙන් මගේ ළඟ ඉන්න කෙනෙකුට.”
“ඇයි ඔයා හිතන්නේ මම ඔයාට ආදරේ නෑ කියලද?” මාලිකා ඇහුවා.
“ආදරේ නම් රණ්ඩු වෙන්නෙ නෑ. ආදරේ කියන්නේ කැපකිරීමක්, තමන් ආදරේ කරන කෙනාව බලෙන් ලඟ තියාගන්න බෑ. යන්න ඕනෙ නම් යන්න දෙන්න වෙනවා. සමහර විට ආයෙත් ජීවිත කාලෙම ඔයාට එයාව නොලැබෙන්න පුළුවන්. ඒත් ආදරේ කියන්නේ තමන්ගෙ සතුටට වඩා තමන් ආදරේ කරන කෙනාගේ සතුට. සමහර විට එයාව ඔයාගෙ ජීවිත කාලෙම ආයෙත් නොලැබුණත්, ඒ ආදරේ හිතෙන් අයින් වෙන්නෙ නෑ. ඒකයි මම නම් ආදරේ කියලා විශ්වාස කරන්නේ...”
මම එහෙම කිව්වහම මාලිකා පුදුමෙන් වගේ මගේ දිහා බලාගෙන හිටියා.
“පුදුම වෙන්න එපා මාලිකා... ඒ විදිහට ආදරේ කරන්න දන්න අය මේ ලෝකෙ ඉන්නවා. එහෙම කෙනෙක් මටත් ආදරේ කරලා තියෙනවා. අදත් එයා මගේ ළඟට නොඑන්නේ මට කරදර වෙයි කියන බයට. ඒක තමයි නියම ආදරේ කියන්නේ...”
“මොකක්ද කාවින්ද එහෙම ආදරේ කරලා ඇති වැඩේ... ආදරේ කරන කෙනා තමන්ට නොලැබෙනව නම් ඒ ආදරේ වැඩක් තියෙනවද? ජීවිත කාලෙම ඒ වෙනුවෙන් දුක් විඳින්න පුළුවන්ද? තමන් ආදරේ කරන කෙනා වෙන තැනකට නොයා තියාගන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනේ.”
මාලිකා තනිකරම ආත්මාර්ථකාමී කතාවක් කිව්වා. මට එතනින් එහාට කියන්න දෙයක් තිබුණෙ නෑ.
“ඇයි කාවින්ද ඔයා මොනවත් කියන්නේ නැත්තේ... මම වැරදිද.”
“මම දන්නෑ...  මොනව වුනත් ඔයා හිතන විදිහයි මම හිතන විදිහයි වෙනස්.”
“මට ඔයත් එක්ක රණ්ඩු වෙන්න ඕනේ නෑ කාවින්ද... දෙයියනේ ඔයාට තේරෙන්නේ නැද්ද මම ඔයාට කොච්චර ආදරේද කියලා. මට ඔයා දිලිනි ගැන හිතනකොට දුකයි. මට ඔයාව නැතිවෙයි කියලා බයයි. මම ඔයාව දැනගෙන නොහිටපු කාලේ මෙහෙම බයක් තිබුණේ නෑ... ඔයා තමයි මට කැමතියි කියලා මගේ හිතේ බලාපොරොත්තු ඇති කළේ. මාව මැරි කරන්න පොරොන්දු වුනේ... මාත් කෙල්ලෙක් කාවින්ද... ඔයා එහෙම කිව්ව දවසේ ඉඳලා මගේ හිත ඔයාට ආදරේ කරන්න පටන් ගත්තා. දැන් ඔයා කියන්නේ ඒ ආදරේ ඔයාට වැඩක් නෑ කියලද? එහෙම නම් මුලදිම මට කියන්න තිබුණා.”
මාලිකා අඬන්න පටන් ගත්තා.
“සමාවෙන්න මාලිකා... ඔයාගේ චෝදනාව වැරදයි. මට කවදාවත් ඕනෙ වුනේ නෑ ඔයාව රවට්ටන්න. මම ඔයාට දුන්න පොරොන්දුව අද, මේ වෙනකම්ම කඩ කරලා නෑ.”
“ඔයා ඇත්තදට කියන්නේ මාව එපා වෙලා නෑ කියලා.”
“ඔව්... සීරියස්.”
මම එහෙම කිව්වට තාමත් දිලිනි මගේ හිතේ හොල්මන් කරනවා. ඒක දන්නෙ මම විතරයි. ඒත් මේ වෙලාවේ මාලිකාව ප්‍රතික්ෂේප කළොත් ලේසියෙන් ගොඩ දාගන්න බැරි අවුලක් හැදෙනවා.
හවස පහට විතර මම මාලිකාව ගෙදර ගිහින් ඇරලුවා.
ආපහු එන අතරේ සෑහෙන කාලෙකින් හම්බ නොවුන මගේ යාළුවෙක් කතා කළා.
“කාවා.... උඹලට අපිව මතක් වෙන්නේ යූඑස්ඒ වල බීල වැටිල ඉන්නකොට විතරයි නේ.”
“අම්මා... යකෝ... සනුජයා.... කොහොමද බං... උඹ ලංකාවට ආවේ කවදද?”
“යකෝ මම ඇවිත් මාසයක් වෙනවා. උඹලා දීපු එක නම්බර් එකක් වත් වැඩ නෑ. උඹේ ගෙදර නොම්මරේ මගෙ අතින් නැතිවෙලා. අමාරුවෙන් සචියව අල්ලගෙන උගෙන් උඹේ නම්බර් එක ගත්තේ.”
“එල එල... උඹ දැන් කොහෙද ඉන්නේ... අපි හම්බ වෙමු.”
“මම ඉන්නේ මීගමුවේ... වරෙන් වෙලාවක. යාළුවෙකුගේ හොටෙල් එකක් තියෙනවා මේ පැත්තේ.”
“අනිවා.. අපි සෙට් වෙමු...”
“හෙට අනිද්දම වරෙන්...”
“මේ දවස් වල වැඩකුත් නෑ සනුජයා... මම සිකුරාදා එන්නම්.”
“නියමයි.... උදේ වරෙන්.. අපි මුහුදේ නාලා, ෂොට් එකක් දාලා, රෑට සුපිරියටම සෙට් වෙමු.”
සනුජය ව මම අදුරගත්තේ පිට්ස්බර්ග් වලදි. සනුජය කොළඹ රෝයල් එකේ ඉගෙනගෙන ඩිග්රි එක කරන්න එහේ ඇවිත් තිබුණා. කොහේ එකෙක් වුනත් මම වගේම චරිතයක් තමා සනුජය. ඒ නිසා අපි දෙන්නා සෑහෙන්න සෙට් වුනා ඒ කාලේ... හැබැයි සනුජයගේ නරකක් තියෙන්නේ කිසිම වැඩක පාලනයක් නෑ. පිස්සු නටන්න ගියාමත්, බොන්න ගියාමත්, වෙන වැඩකදි වුනත් කෙලවරක් නෑ. හැබැයි හිත හොඳ එකා, මගේ කිසිම වැඩකදි බෑ කියලා නෑ ඇමරිකාවෙදි. එහෙම එකෙක් කතා කළාම නොයා පුළුවන්ද. සචියවත් ඇදගෙනම යන්න මම හිතුවා.
*************************
සිකුරාදා ටිකක් දවල් වෙලා මම පිටත් වුනා මීගමු යන්න. සචියා ආවේ නැහැ හොටෙල් එකේ වැඩ නිසා.
කුරුණෑගල හරහා මීගමුවට යන්න මට පැය දෙක හමාරක් විතර ගතවුනා. සනුජ කියපු හොටෙල් එක හොයා ගන්න ටිකක් වෙලා ගියේ ඒක පොඩි තැනක් නිසා.
මම ඇතුළට යනකොට ඉස්සරහට ආවේ මම ඇමරිකාවෙදි දැකපු සනුජට වඩා වෙනස්ම කෙනෙක්.
“යකෝ... උඹට මොකද වෙලා තියෙන්නේ?”
“කාවා....!” එහෙම කියලා සනුජ මාව බදා ගත්තා. “ඇඟ නම් ටිකක් අවුට් ඔෆ් ෂේප් ගිහින් තමා බං. ඒ වුනාට හිත තාම ඒ වගේම තමා බං.”
“ඒ වුනාට යකෝ... බලපං උඹේ බඩ...! චාටර් වෙලා බං. ටිකක් එක්සසයිස් කරපං. කෑම අඩු කරපං.”
“උඹ නම් එහෙම කරන බව පේනවා. සික්ස් පැක් එකක් ඇවිත් වගේ බං උඹ. ආයෙත් ස්පෝර්ට්ස් කරනවද?” සනුජ ඇහුවා.
“නෑ බං.. අන්තිම පාර අසනීප වුනාට පස්සේ නෑ. ඒ වුනාට ටිකක් ලයිට් එක්සසයිස් ටිකක් කරනවා. මට කොහොමත් බඩ දාගෙන ඉඳලා පුරුදු නෑ බං.”
“මට නම් බියර්ම බීලා බං...” සනුජ කිව්වා.
“ඒක නෙවෙයි සනුජයා... උඹ දැන් ලංකාවෙ මොකද කරන්නේ...?” මම ඇහුවා.
“ලංකාවෙ කරන්න දෙයක් නෑ බං... මේ ටික දවසට මට එපා වුනා. මම මාස දෙක තුනකින් ආපහු යනවා. ඇයි කාවා උඹ මෙහේ සෙට්ල් වුනේ. කසාදයක්වත් බැන්දද?”
“පිස්සුද යකෝ.... තාම එහෙම එකක් නෑ. ටික දවසකට කියල ආවට නිකංම ස්ටේ එක දික්වුනා. කොහොමත් මමත් ඉක්මනටම යන්න ඉන්නේ බං. අපිට මෙහෙ හරියන්නේ නෑ...”
“එල එල... අපිට ආයෙත් සුද්දන්ව අන්දන්න පුළුවන්. ඒක නෙවෙයි කාවා... උඹට මහන්සි නැත්නම් යමු බීච් එකට...”
“මොන මහන්සියක්ද බං.... යමං... හිටපං මම චේන්ජ් එකක් දාගෙන එකනං.”
මමයි සනුජයි හවස් වෙනකම්ම බීච් එකේ හිටියා. ටිකක් හවස් වෙනකොට සනුජගේ යාළුවෝ දෙන්නෙකුත් ආවා.
“පිස්සුද යකෝ ඇතුලට යන්න... මෙතනම කරන දෙයක් කරමු.”
**********
අපි හොටෙල් එකෙන් ටිකක් නාලා, දවල්ට කාලා  ටිකක් නිදාගෙනත් ඉඳලා එනකොට සනුජගේ යාළුවෝ දෙන්නා හැම දෙයක්ම ලෑස්ති කරලා.
“කාවා... බයිට් එකක් නම් හොටෙල් එකේ ලෑස්ති වෙලා තියෙන්නේ... අපි ඇතුලට යනවද, නැත්නම් බීච් එකේම සෙට් වෙනවද?”
“මෙච්චර ලස්සන පොට් එකක් තියාගෙන වෙන කොහෙ යන්නද බං... බීච් එකේම ඉමු.”
ඒ විදිහට අපි පුටු ටිකක් දාගෙන ඉඳගන්න කොට වෙලාව රෑ අටට විතර ඇති. සනුජගේ නංගියි, එයාගේ යාළුවෝ දෙන්නෙකුයි, සනුජගේ ගෑණු ළමයයි කියන හතර දෙනාත් අපි එක්කම හිටියා. ඒ වෙනකොටත් සනුජගේ ගෙදර අයත්, ඒ ගෑණු ළමයගේ ගෙදර අයත් කැමැත්ත දීලා තිබුණ නිසා ප්‍රශ්ණයක් තිබුණේ නෑ.
හොටෙල් එකේ ලස්සන කැලිප්සෝ ගෘප් එකේ සංගීතයටත්, ලස්සන ගෑණු ළමයි හතර දෙනෙකුගේ කතාවත් එකතු වුන පාටි එක රෑ දහය විතර වෙනකං ගියා.
සනුජගේ නංගිගේ එක යාළුවෙක් මුල ඉඳලම ටිකක් මට කිට්ටු වෙලා හිටියා.
ටිකක් වෙලා යනකොට එයා මට කතා කළා.
“අයියෙ ඔයා ගැන සනුජ අයියා ගොඩක් කියලා තියෙනවා.”
“ඇත්තද? මොනවද අප්පා. පිස්සු වැඩ ගැන වෙන්න ඇති?”
“එහෙමමත් නෑ... ඔයාත් සනුජ අයියා වගේම හිත හොඳ කෙනෙක් කියල නම් නිශානිත් කියනවා.”
නිශානි කියන්නේ සනුජගේ නංගි.
“නිශානි එහෙම කිව්වද? එයාට පොඩ්ඩක් පැටලිලා. මම එච්චර හොඳයි කියලා කිව්වනම් ෂුවර් වැරදිලා.”
“හරි හරි... ඒක නෙවෙයි අයියේ... මම ඔයාට කාවින්ද කියන්නද, නැත්නම් අයියා කියන්නද?”
“මම ඔයාගෙ අයියා නෙවෙයිනේ.. ඒ නිසා නම කියන්න සුදෝ...” මම එයාගේ නිකටින් අල්ලලා කිව්වා. කෙල්ලට ඒකට නම් ලස්සන හිනාවක් ගියා.
“මොනව වුනත් දෙන්නටම බොන්න නම් බෑ....” කෙල්ල එහෙම කියලා හිනා වුනා.
“දැන් ඔයා මට කතා කළාට මට ඔයාගේ නම මතකම නෑනේ...” මම කිව්වා.
“දැන් සනුජ අයියා අඳුන්නලා දුන්නේ.... ඔයා මට හායි කියල ෂේක් හෑන්ඩ් කළේ.”
“ඒ වුනාට මතක නෑ අප්පා.”
“මම සයුරි..”
“මුහුඳ ළඟ ඉන්නකොට තව සයුරක් මොකටද අප්පා.” මට කියවුනා.
“මුහුඳ නෙවෙයි මගේ නම සයුරි...”
“හරි හරි... දෙකම එකයිනේ... මතක් වුන එක කියන්නම්.”
එහෙම කියලා මම සිගරට් එකක් පත්තු කරගන්න පැත්තකට ගියා.
සිගරට් එක පත්තු කරගෙන අනිත් පැත්ත හැරෙද්දි මෙන්න අර කෙල්ල එතන.
“මටත් ලයිටර් එක දෙන්න...” කෙල්ල එහෙම කියලා මගේ අතින් ලයිටර් එක ඉල්ලගෙන ඩන්හිල් වර්ගයේ සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්තා.
කෙල්ල ෆාස්ට් නම්බර් එකක් වගේ.
අපි දෙන්නා එතන ඉන්න අතරේ අපිට ටිකක් එහායින් ටේබල් එකේ හිටපු කෙනෙක් අපි ඉන්න තැනට ආවා.
“නංගි... අපිටත් ගින්දර ටිකක් දෙන්න පැටියෝ.” ඌ කිව්වා.
සයුරි මගේ දිහා බැලුවා. මම කතාවක් නැතුව ලයිටරේ ඒ දිහාවට දික් කළා.
“ඇයි... නංගියෝ... ඔයා අතින් ඕක දුන්නහම මොකද වෙන්නේ...?” මගේ අතින් ලයිටර් එක නොගෙන ඌ කෙල්ල පැත්තට හැරිලා කිව්වා. ඊට පස්සේ නොහිතපු විදිහට කෙල්ලගේ අත අල්ල ගත්තා.
“අනේ.. අතාරින්න....” සයුරි කිව්වා.
ඒ වෙනකොට අපි හැමෝම ටිකක් පදමට ඇවිත් තිබුණේ...
මම කෙලින්ම සයුරිගෙ අත අල්ලගත්ත එකාගෙ අත තල්ලු කළා. ඌත් ටිකක් වැඩි වෙලා හිටපු නිසා නිකම්ම විසි වෙලා ගියා.
“යකෝ මේක අපේ වැල්ල. උඹ කව්ද මට පාට් දාන්න...” ඌ අමාරුවෙන් කියා ගත්තා.
ඒ වෙනකොට මගේ ඇඟ රත් වේගන ඇවිත් තිබුණේ. මම දැක්කා සනුජයා උගේ යාළුවොත් එක්ක අපි දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.
“උඹලගේ වැල්ල කියලා ලියලා තියෙනවද... කෑව නම් බ්ව්ව නම් මේ අහිංසක කෙල්ලන්ට කරදර නොකර පලයං.” මම කිව්වා.
“කව්ද ඩෝ අපිට යන්න කියන්නේ.... අපි උපන්නෙත් මේ වැල්ලේ... මැරෙන්නෙත් මේ වැල්ලේ... අපි යන්නේ අපිට ඕනෙ වෙලාවට.” ඌ එහෙම කියාගෙන ආයෙත් මං ඉන්න දිහාවට ආවා.
සයුරි බයවෙලා මගේ අත අල්ලගත්තා. එත් එක්කම අපේ පැත්තට ආපු කෙනා ආයෙත් සයුරිගේ අතින් ඇද්දා. මගේ රතු කට්ට පනින්න ඒ ටික ඇති.
මම උගේ බෙල්ලෙන් අල්ල ගන්න කොට උගේ සෙට් එකයි, සනුජයාගේ සෙට් එකයි ඔක්කොම අපි ඉන්න තැනට එනවා මම දැක්කා.
“අනේ අයියේ එපා. අපි යමු.” සයුරි එහෙම කියලා මගේ බෙල්ල බදා ගත්තා. ඒත එක්කම මගේ අත අතෑරුනා. ඌ ඒ තත්පරෙදි මාව ඉලක්ක කරලා මිට මොලවපු අතින් එකක් ගැහුවා. ඒක වැදුනේ මට නෙවෙයි සයුරිට. සයුරි බිම වැටෙද්දි මගේ සිහි කල්පනාව නැති වෙන තරමට තරහ ඇවිස්සුනා.
දෙවෙනි පාරටත් උගේ බෙල්ලෙන් අල්ලගත්ත මම මූණ මැදට එකක් දෙන ගමන් කකුල් දෙක මැදටත් පාරක් දුන්නා. එතකොට ටේබල් දෙකේ හිටපු උන් එකාට එකා ගහගන්න පටන් ගත්තා. මගේ ඉවසීම කවදාවත් නැති තරමට ඉක්මවලා තිබුණේ. මම සැර පාරවල් හත අටක් උන් ඔක්කොටම දෙන අතරේ සනුජයි, යාළුවෝ දෙන්නයි මට උදව්වට ආවා.
හිතාගන්න බැරි තරම් පොඩි වෙලාවකදි, අනිත් සෙට් එකේ එකෙක් එකපාරටම පිහියක් ඇදලා අරන් සනුජට අනින්න පැන්නා. මම එකපාරටම පැනලා පිහිට උදුර ගත්තා. ඒත් අහුවුනේ පිහියේ මිට නෙවෙයි, තලේ... මගේ ඇඟිලි දෙකක් කැපිලා ලේ ගලන අතරේ වුනත් මම ඒ පිහියෙන්ම ඌට දමලා ඇන්නා. පිහිය උගේ බෙල්ල කිට්ටුවටම වදිනවත් එක්කම මට පිහි තලය අතෑරුනා. පිහි පාරත්, ගලාගෙන යන ලේත් දැකලා බයවුන උන් සෙට් එක පිහි පාර කාපු එකාවත් ඇදගෙන යන්න හදනකොටම ගමේ තවත් උන් සෙට් එකක් අපි ඉන්න දිහාවට දුවගෙන ආවා.
එන පොට හරි යන්නේ නැති බව දැක්ක මම බිම තිබුණ යකඩ පොල්ලක් අරගෙන දුවගෙන එන දෙතුන් දෙනෙකුටම ලේ පනින්න හොඳ පාරවල් දෙක තුනක් දුන්නා.ඒ සැනින් මම සයුරිව නැගිට්ටවලා, අනිත් කෙල්ලෝ තුන්දෙනා එක්ක පැත්තකට යැව්වා.
මේ අතරේ සනුජගේ යාළුවාගේ හොටෙල් එකේ මැනේජර් පොලිසියට කෝල් කරලා, පොලිසියෙන් ආවා.
දෙපැත්තෙම අය පොලිස් ජීප් එකට දාගන්න ගමන්, මගේ තුවාල වුන අතට බෙහෙත් දාන්න මාව මීගමුව ඉස්පිරිතාලෙට අරන් ගියා.