සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය
මේ ආදරයයි
100.
“කාවින්ද, අපි මොනවද කරන්නේ දැන්?”
“හිතාගන්න බෑ..... අපි දෙන්නට එකතු වෙන්න නම්
කවදාවත් ඉඩ ලැබෙන්නෑ මේ විදිහට.”
“හ්ම්..... මට වෙලාවකට හිතෙනවා මේ අපි කරන දේ
කවදාවත් අපිට දිනාගන්න බැරි දෙයක් කියලා..”
“නෑ සුදූ... මම නම් එහෙම හිතන්නේ නෑ.”
“කාවින්ද.....”
“මොකද?”
“මම ගොඩක් කල්පනා කළා අපි ගැන.”
“ඉතින්...”
“මට හිතාගන්න පුළුවන් එක දෙයක් තියෙනවා කරන්න. ඒත්
අපිට කීප දෙනෙක්ව ටික කාලයකට රවට්ටන්න වෙනවා.”
“මට තේරෙන්නෑ... මොනවද කරන්න ඕනේ?”
“මේකයි... අපි තාම මැරි කරන්න පුළුවන් තත්වෙක නෑ.
එකක් අපි තාම පොඩි වයසේ, අනිත් එක අපි දෙන්නම තාම ෆයිනැන්ෂලි ස්ටේබල් නෑ... ඔයාට
රස්සාවක් හරියටම නෑ. මටත් තියෙන්නේ තාත්තිත් එකක් හවුල් බිස්නස්. අපි දැන් තනි
වුනොත් අපිට ගොඩක් දුක් විඳින්න වෙයි. අපිට කිසිම දෙයක් නැත්නම් දුක් විඳලා ඒවා
ගොඩනගා ගත්තට කමක් නෑ, ඒත් ඒ දේවල් අපිට අයිති වෙලා තියෙද්දී ඒවා ගන්න උත්සහ නොකර
දුක් විඳින එක අපරාධයක්.”
“ඉතින්...”
“ඔයා තාම ඉගෙනගන්නවා... ඔයාට කරන්න තියෙන හොඳම දේ
පිටරටක ඩිග්රි එකක් කරන්න. වීස ඇප්ලයි කරලා කොහොම හරි යන්න බලන්න.”
“ඒක ලේසි වැඩක්ද? කෝ සල්ලි?”
“ඔයා ට බැරි නෑ.... මතකද ඔයා කිව්වා සමාධි එක වතාවක්
දිනිත් එක්ක එකතු වෙලා ඔයාව ඇමරිකාවට ගෙන්න ගන්න බැලුවා කියලා?”
“ඔව්....”
“ඉතින්... අපි දෙන්නා ටික කාලෙකට වෙන්වෙලා කියලා
පෙන්නමු. ඊට පස්සේ ඔයා සමාධිට කතා කරලා වැඩේ කරගන්න බලන්න... එයාගේ මාමා, අක්කා
බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් තුන් දෙනාම එහේ ඉන්න නිසා අපි තනියම ඇප්ලයි කරලා කරනවට වඩා ඒ
අයගෙන් උදව් ගත්තොත් වැඩේ ලේසි වෙයි.”
“මට බෑ.... මම කොහොමද ආයෙත් සමාධි ලඟට යන්නේ. අපි
දෙන්නට මෙච්චර දේවල් කරලා තියෙනකොට මට නම් ඒක කරන්න බෑ.”
“පුළුවන් කාවින්ද... එයා අපිට කරපු දේවල් වලට හිලව්
වෙන්න අපිත් මේ වගේ දෙයක් එයාට කියලා කරගමු.”
“හරි එහෙම කළා කියමුකෝ..... ඊට පස්සේ?”
“ඔයා යන්නේ අවුරුදු තුනකටනේ.... ඊට පස්සේ ඔයාට ජොබ්
සීකින් වීසා එකක් ලැබෙනවා. එතකොට ඔයාට ජොබ් එකක් කරන්න පුළුවන්. අවුරුදු දෙකක්
විතර ජොබ් එකක් කරලා ඔයා එහේ ස්ටේබල් වෙන්න. එතකොට මටත් ඔයා ළඟට එන්න පුළුවන්.
අපි අවුරුදු දෙක තුනක් එහේ ඉඳලා ලංකාවට එමු. ඊට පස්සේ තාත්තිගෙන් මට ලැබෙන්න
තියෙන දේවල් ඉල්ලන්න පුළුවන්.”
“ඒ කියන්නේ අවුරුදු ගාණක්ම මට ඔයා නැතුව ඉන්න
වෙනවද?”
“නෑ නෑ අනේ..... ඔයා ගිහින් අවුරුද්දකින් මම එනවා.
මට එම් එස් සී එක කරන්න හදාගෙන එනවා. ඊට කළින් ඔයා යන්න. ඔයා නැති අවුරුද්දක
කාලයේදි මම මේ බිස්නස් ටික මගේ අතට ගන්න බලන්නම්.”
“බලෙන් එහෙම දේවල් කරන්න එපා සුදූ, තාත්තා දෙනවනම්
විතරක් ගන්න.”
“බබා... මේ දේවල් අයිති මට. මට වෙන සහෝදර සහෝදරි‍යෝ
නෑ... එතකොට තාත්තගේ දේවල් වලට සම්පූර්ණ අයිතිය තියෙන්නේ මට. ගිහානුයි, මගේම මාමයි
මේ දේවල් වලට ට්‍රයි කරනවා. මම ඉන්නකම් ඒක කරන්න බෑ. මමත් හදිස්සියේ ගියොත් තමා ප්‍රශ්ණේ.
ඒ නිසා ඔයා කලින් යන්න. මම මේවා සෙට්ල් කරලා එන්නම්.”
බලාගෙන ගියාම දිලිනි මාර ප්ලෑන් එකක් ගහනවා. ඒත් මගේ
හිතේ බයක් තියෙනවා අපි හිතන දේවල් හරියටම හරියන් එකක් නෑ කියලා.
“කාවින්ද... මොකක්ද ඔයා හිතන්නේ?”
“ඔයා කියනවනම් මම ට්‍රයි කරන්නම්. ඒත් ලේසි නෑ. සල්ලි ඔයා දුන්නත් අම්මා බලයි
කොහෙන්ද මේ සල්ලි කියලා. අනිවා සැක කරයි ඔයා දුන්නා කියලා.”
“අපි ඒකට මොකක් හරි කරමු. ඔයා ඉක්මනටම සමාධිට කතා
කරන්න. අපි ටික දවසකට තරහ වෙලා වගේ ඉමු.”
“ඒක කොහොමද සමාධිට දැනගන්න අරින්නේ?”
“ඒක මම කරන්නම්.. ඔයා ඒ ගැන කල්පනා කරන්න එපා.”
“හරි... මම සමාධිට කතා කරන්නම්.”
ටික දවසක් යනකොට අපිට තිබුණ පීඩනය වැඩි වුනා.
විශේෂයෙන් මට ලොකු ප්‍රශ්ණ ආවා.
අම්මයි
තාත්තයි දෙන්නා මොන වෙලාවේ බැලුවත් කියවන්නේ දිලිනි එක්ක තියෙන සම්බන්ධය නවත්තන්න
කියලා. යාළුවෙක් හම්බවෙන්න නුවරට ගියත්, අඩු තරමේ බෙහෙත් කරන්න සචියා එක්ක
හොස්පිට්ල් ගියත් ඒ අය සැක කළා...
මට
පුදුමයි එක පාරටම ඇයි මේ අය ඇවිස්සුනේ කියලා.
ඔය
අතරේ දවසක් දිලිනි කෝල් කළා.
“බබා...
ඔයාට ප්‍රශ්ණ වැඩිවෙලාද, එයා හීනියට හිනා වෙන ගමන් ඇහුවා.”
“ඔයා
නම් හිනා වෙනවා... මට මේ ටොයිලට් ගියත් අම්මා කියවන්නේ ඔයාව අමතක කරන්න කියලා...
මේක මල වදයක් වෙලා.”
“අයියෝ
ගණන් ගන්න එපා කාවින්ද... ඒ කියන්නේ මගේ ප්ලෑන් එක වැඩ කරලා.”
“මොකක්....
මොකක්ද ඔයාගේ ඔය පිස්සු ප්ලෑන් එක?”
“ඇයි
අනේ, සමාධිට දැනෙන්න අරින එක අපි වෙන්වෙනවා කියලා.”
“එතකොට...”
“එතකොට
බබෝ දැන් ඔයා ඉන්නේ ලොකු ප්‍රශ්ණෙක... අම්මා තාත්තා කෑ ගහනවා හැම වෙලාවෙම.. මාව
දකින්නවත් නෑ... තව දවස් කීපයකින් සමාධි හරි දිනි හරි ඔයාට කතා කරයි. ඔයාට මාව එපා
වෙලා වගේ පෙන්වන්න..... මේ ප්‍රෙෂර් එක නිසා ඔයාට මාව දකින්නවත් නෑනේ. දැන් ගෙදර
ඉන්නත් එපා වෙලා... ලංකාවේ ඉන්නත් එපා වෙලා කියන්න.. අනිවාර්යයෙන් දිනි එතකොට
ආයෙත් ඔයාට ඇමරිකා යන්න කියයි. එතකොට ඉතුරු ටික ඔයාගේ අතේ.”
“එතකොට
සුදූ මේ සම්පූර්ණ අවුල ඔයාගේ ප්ලෑන් එකක්ද?”
“ඔව්...
ඇයි මම එදා කිව්වේ.... ඔයා ඕක හිතට ගන්න එපා.. චාන්ස එක ආවහම වැඩේ කරගන්න.”
“හම්මේ...
මේ කෙල්ලෝ කරන වැඩ.”
“එහෙම
තමා... ඔයාව ලබාගන්න මට ඕනේම දෙයක් කරන්න පුළුවන් කාවින්ද?”
“මම
දන්නෑ... අපි ගන්නේ ලොකු රිස්ක් එකක්...”
“බය
නොවී ඉන්න.... එහෙනම් මම තියනවා... බායි.”
දිලිනි
ෆෝන් එක තිබ්බා.
අම්මෝ
මේ කෙල්ලෝ නම්... මේ වගේ මගෝඩි ප්ලෑන් ගහන්න මුන්ට වඩා ජාතියක් නෑ.... මෙච්චර ගේම්
දෙන අපිටවත් ඔය වගේ හීන් නූලෙන් ගේම් දෙන්න බෑනේ.
දිලිනි
කියපු විදිහට මමත් ටිකක් හැමදේම එපා වෙලා වගේ රඟපාන්න ගත්තා.
දිලිනි
ගේ ඊළඟ ප්ලෑන් එකත් වැඩ කරලා කියලා මම දැනගත්තේ
සතියකට පස්සේ සමාධි මට කෝල් කරපු නිසා.
“කාවින්ද...
කොහොමද?”
“හොඳින්
ඉන්නවා.”
“නියමයි...
ඒක නෙවෙයි කාවින්ද අයියේ... මට ටිකක් ඔයා එක්ක කතා කරන්න ඕනේ.... බැරිද වෙලාවක
නුවර පැත්තේ එන්න.”
“මට
ප්‍රශ්ණයක් නෑ සමාධි..... හොඳින් ඉන්නවා... මොනවද කතා කරන්න තියෙන්නේ?”
“ඔයා
එන්නකෝ... මම එතකොට කියන්නම්...”
“එහෙනම්
අද හවස තුනට එන්න.” මම කිව්වා.
අපි
දෙන්නා හරියටම තුනට ලියොන්ස් රෙස්ටොරන්ට් එකේ හම්බවුනා.
“ඉතින්
කාවින්ද අයියේ.. සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ..”
“හ්ම්...”
“තරහ
වෙලාද අපිත් එක්ක හ්ම් ගාන්නේ?”
“අනේ
නෑ නංගා.... මම මොකටද ඔයත් එක්ක තරහ වෙන්නේ..? ඔයාට කොහොමද නංගා?”
“හොඳින්
අයියේ.... ඒක නෙවෙයි මම ආවේ වැදගත් දෙයක් කතා කරන්න.”
“ඒ
මොකක්ද?”
“ඔයා
ට මතකද මම වතාවක් කිව්වා රැන්ඩි ඔයාව ගෙන්න ගන්න කැමැත්තෙන් ඉන්නවා කියලා. ඒත් ඔයා
බෑ කිව්වනේ....”
“ඔව්
ඉතින්....”
“දැන්
මොකද ඒ ගැන කියන්නේ?”
දිලිනි
හරියටම වැඩේ කරලා තියෙනවා වගේ. මට හිතුනා.
“ඇයි
දැන් මොකක්ද වෙනස?” මම ඇහුවා.
“ඔයා
තාම දිලිනි ගැන හිතනවද? දැක්කනේ අයියේ අපි කියන දේ නාහ වුන දේ... දැන් ඔයාගේ
දෙමව්පියෝ කැමතිත් නෑ...”
“ඒක
නම් එහෙම තමයි... ඒත් ඇයි ඔයා එකපාරටම මට පිටරට යන්න කියන්නේ?”
“අයියේ
ඔයා මෙහේ ඉන්න එක සේෆ් නෑ... ඔයාගේ අම්මත් ඔයා ගැන ගොඩක් වද වෙනවා.”
“ඒ
වුනාට මම වෙනස් වෙලා නෑ.”
“ඒ
කියන්නේ ඔයා තාම දිලිනි ගැන හිතාගෙනද ඉන්නේ?”
මට
ඕනේ වුනා සමාධි මගෙයි දිලිනිගෙයි සම්බන්දේ ගැන මොනවද දැනගෙන තියෙන්නේ කියලා බලන්න.
“මම
තාම දිලිනි ගැන හිතාගෙන තමා ඉන්නේ...”
“ඔයා
තාම පාඩමක් ඉගෙන ගෙන නෑ අයියේ... එයා කලින් වතාවකත් ඔයාව අතරමං කළා.. ඊට පස්සේ
ආයෙත් ඔය දෙන්නා එකතු වුනා... දැන් ආයෙත් දිලිනි ඔයාව මග අරිනවා.. ඒත් ඔයා ඒක
දන්නෑ වගේ එයා ගැනම හිතනවා.”
“කව්ද
කියන්නේ දිලිනි මාව මග අරිනවා කියලා?”
“බොරුවට
ඔහොම කියන්න එපා අයියේ... මම දන්නවා දැන් ඔයා ආයෙත් තනි වෙලා කියලා. ඒ වගේ කෙනෙක්
ගැන තවත් බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉඳලා වැඩක් නෑ අයියේ... මම මේ කියන්නේ මට තියෙන
අමාරුවකට නෙවෙයි... ඒත් පොඩි කාලේ ඉඳලම ඔයා අපිට ගොඩක් කිට්ටුයි... අයියා කෙනෙක්
නැති අඩුව මටයි දිනිටයි දෙන්නටම නැතිවුනේ ඔයාගෙන්..... ඉතින් අයියේ ඔයා විනාශ
වෙනවා බලාගෙන ඉන්න අපිට බෑ. අනිත් එක ඔයාගේ අම්මත් මට කතා කළා. එයා වුනත් කැමතියි
ඔයා අවුරුදු කීපයකට ලංකාවෙන් යනවනම්.”
දිලිනි
මේ ටික දවසට මොනව කළාද කියලා මට නම් හිතාගන්න බෑ. මේ හැමෝම ඇවිස්සිලා තියෙන්නේ නම්
එයා නිසා කියලා මට තේරුණා. ඒ නිසා පරිස්සමින් කතා කරන්න මම හිතා ගත්තා.
“මට
හිතාගන්න බෑ සමාධි..”
“ඔයාට
හිතන්න දෙයක් නෑ අයියේ... ඔයා යන්න ලෑස්ති වෙන්න.
එදා
සමාධි මාව කොහොම හරි කැමති කරගන්න බැලුවා. ප්ලෑන් එක සැක නොකරන්න ඕනේ නිසා මම ඒ
ගැන ලොකු කැමැත්තක්වක් අකමැත්තක් පෙන්නුවේ නෑ. සමාධිට හිතාගන්න ඇරලා මම නිහඬ වුනා.
මේ
සමාධිගේ වැඩ හැම එකක්ම පිටි පස්සේ දිනි ඉන්න බව මම දන්නවා. මම එයාට ආදරේ නොකරන බව
පැහැදිලිවම කියලා තියෙද්දිත් එයා මොනවද කරන්න යන්නේ කියන එක නම් මට ප්‍රශ්ණයක්
වුනා.
මේ
අතරේ මම දිලිනිව හම්බ වුනේ බොහොම රහසිගතව. මොකද කවුරු හරි අපි දෙන්නා එකට ඉන්නවා
දැක්කොත් මුළු සැලැස්මම ඉවරයි.
අපි
දෙන්නට හම්බ වෙන්න තිබුණ එකම තැන ශලිනිගේ ගෙදර. දිලිනිගේ යාළුවෙක් වුන ශලිනි අපි
දෙන්නට උදව් කළා. එයා දිලිනිට වැඩිපුර යතුරක් දීලා තිබුණා. අපි දෙන්නා සතියකට
වතාවක් එතනදී හම්බවෙලා කතා කළා.
මේ
කාලය ඇතුලත මම නොකඩවා ප්‍රතිකාර ගත්ත නිසා මගේ අසනීප තත්වයක් හොඳටම හොඳ වුනා.
ඇත්තටම මාස හයක කාලයකදී මම සම්පූර්ණයෙන්ම සුව වුනා කිව්වොත් හරි. සිංගප්පූරුවේ
ඩොක්ටර් යුවාගේ උපදෙස් වලට අනුව ලංකාවේ ඩොක්ටර්ස් ලා කරපු ප්‍රතිකාර හරියටම හරි
ගියා. මම කිසිම අමාරුවක් නැතුව ඇවිද්දා, දිව්වා, සෙල්ලම් කළා.... කකුලේවත්
කොන්දේවත් වේදනාව ආයෙත් මතුවුනේ නෑ. ඒත් මහන්සි වෙලා අව්වේ ඉඳලා කරන වැඩ නම් මම
කළේම නැති තරම්. ඩොක්ටර් එපා නොකිව්වත් මට බය හිතුනා.
දවස්
කීපයකට පස්සේ සමාධි එයාගේ තාත්තත් එක්ක ඇවිත් මගේ අම්මව හම්බවෙලා මාව ඇමරිකාව එක්ක
යන එක ගැන කතා කරලා තිබ්බා. මුලින් අකමැති වුනත් පස්සේ මම ඉන්න විදිහ දැකලා අම්මත්
කැමති වුනා. මට ඕන කරන මූලික වියදම් දෙන්න අම්මා කතා වෙලා තිබුණා.
මමත්
අම්මයි, සමාධියි කියන කියන විදිහට රූකඩයක් වගේ වැඩ කළා. අවශ්‍ය කරන ලිය කියවිලි
ඔක්කොම සමාධි එයාගේ තාත්තට කියලා හදවගෙන තිබුණා. මට තිබුණේ අත්සන් කරන්න විතරයි.
හරියටම
මාස තුනකට පස්සේ සමාධි මට වීසා අරන් දුන්නා. සමාධිගේ තාත්තා තමයි මාව මේ අවශ්‍ය
කරන හැම දේකට එක්ක ගිහිල්ලා වැඩ කරලා දුන්නේ. ඇමරිකාවෙන් අවශ්‍ය කරන ලිය
කියවිලි හැම එකක්ම රැන්ඩ්ත් එයාගේ මාමත්
ඉක්මනටම එවලා තිබුණා.
තව
දවස් කීපයකදී හැම දෙයක්ම ලෑස්ති වුනාම මට තිබුණේ පැක් කරගන යන්න විතරයි.
ඔන්න වෙනද වගෙම ආව
ReplyDeleteඇත්තටම ආදරේ කරනවා නම් මොන ප්ලෑන් එකක් හරි දාලා ඒක රැකගන්නනෙ බලන්නෙ. දිලිනිටත් මොලේ තියෙනවානේ
ReplyDelete