Monday, September 18, 2017

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 91




සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



91.

කොහොම හරි මට දිලිනිව බලන්න පුළුවන් වුන නිසා පහුවෙනිදා මීට් එකට මම ගියේ සැහැල්ලු හිතින්....
ජාතික මට්ටමේ ගොඩ දෙනෙක් ඇවිල්ලා හිටියා වුනත් මට සාෆ් කොලිෆයි වෙන්න පුළුවන් කියලා මට හිතුනා.
මීටර් හාරසියය මට තිබුණ ලොකුම ප්‍රශ්ණේ සුදම් රත්නායක, රංග දිසානායක. මේ දෙන්නාම නැගගෙන එන කාලේ මේ. සුදම්ගෙත්, රංගගෙත් මගෙත් තුන් දෙනාගෙම පලවෙනි සාෆ් කොලිෆිකේෂන් මීට් එක. මීට කලින් හැම තරඟයකදීම මේ දෙන්නා එක දෙක වුනා. මම ඒ එකකටවත් දිව්වේ නෑ, තුවාලේ නිසා.
සර් මාත් එක්කම ආවා.
“කාවින්ද... වැඩේ කරමු නේද..?“
“සර්... මගේ ටයිමින් වලට වඩා අර දෙන්නගෙම හොඳයි...“
“ඔව් මම දන්නවා.. ඒත් මේක වෙනස්.. මොනව වෙයිද කියලා කලින් කියන්න එපා. ඔයා හිතන්න ඔයාගේ ඇබිලිටි එක ගැන විතරක්. පුළුවන් උපරිමෙන් කරන්න.“
“බලමු සර්....“
“හරි... මෙහෙම හිතමු.. වර්ස්ට් කේස් ඔයා තුන, හතර නැත්නම් පහ වුනා කියලා ෆයිනල් එකේ... ඒත් ඔයාට රිලේ ටීම් එකේ චාන්ස් එකක් තියෙනවා.“
පලවෙනි දවසේ තිබුණේ පලවෙනි වටයේ තරඟ.
මම ඒකෙන් පලවෙනියා වුනා. මගේ රේස් එකට සුදම් වත්, රංගවත් හිටියේ නෑ... ඒ දෙන්නගේ රේස් දෙකෙනුත් දෙන්නා පලවෙනියා වුනා.
දවස ඉවර වෙලා මම සර් එක්ක කොළඹ අපි නැවතිලා හිටපු කොල්ලුපිටියේ හොටෙල් එකට ආවා. මේක බුක් කරලා දුන්නෙත් කම්පැණි එකෙන්.
මුලින්ම කතා කළේ දිලිනි... එයා සතුටින් උඩ පැන්නා.. ඊට පස්සේ අම්මා... එයාටත් සතුටුයි. මම හර්ෂටත් කෝල් කරලා මේ ගැන කිව්වා.
සචියා කෝල් කලේ ඊළඟට.
“කාවා ෆයිනල් එක බදාදා නේද... අපි එනවා.. ඩෝ... උඹට චියර් කරන්න..“
“කව්ද එන්නේ...?“
“අපේ සෙට් එකම, මම, පැණියා, චතුර, දිලිප්, අමිල, ප්‍රදියා, මීයා, කොටා, විනෝද්, බඩා, වැද්දා, සෙට් එකම එනවා. ආ... තව මේ අජාගේ සෙට් එකත් එනවා... මොනවා උනත් උන් දැන් උඹට ෆුල් භක්තිය....“
“යකෝ... උඹලා ඔක්කොම එන්නේ කොහොමද.? මොකේද...?“
“ඒක නෝ ප්‍රස්න... වෙනදා වගේම අයියගෙන් වෑන් එක ඉල්ල ගත්තා. උඹගේ රේස් එක කිව්වාම මෑන් පැනලා දුන්නා.“
වරෙන් වරෙන්.. මටත් පාළුයි තමා. සර් ඇරුණාම අඳුරන එක බල්ලෙක් නෑ බං.“
“ෆිට් තමා.. අපි එනවා.. හැබැයි පුතෝ උඹ දිනන්න ඕනේ... නැත්තං ඉතින් වස ලැජ්ජාව...“
“වරෙන්කෝ ඉස්සෙල්ලා...“
මම කෝල් එක කට් කරනකොට සර් කතා කළා.
“කාවින්ද... යාළුවෝ එනවා කිව්වා නේද...? ඒක හොඳයි ඔයාට ටිකක් සුපුරුදු පරිසරේ හැදුනාමත් හිතට හොඳයිනේ...“
“මොනවා වුනත් මේ කොළඹ හීට් එක තමයි සර් කාලා ඉන්න බැරි... වෝම් අප් කරනකොටත් දිව ගිලෙන්න යනවා.“
“වතුර බොන්න... ඒක අනිවාර්යයයි. කොහොමත් කදුකර ඉන්න අපිට මෙහේ ඇඩ්වාන්ටේජ් එක වැඩී... සුදම් පේන්නේ නැද්ද... කඟවේනා වගේ දුවන්නේ... ඌත් නුවර එළිට පැත්තේ කොල්ලෙක්නේ.“
“ඒ කොහොමද සර් අපිට හොඳ වෙන්නේ... කොලඹ උන්ටනේ මේහේ පුරුදු.“
“නෑ... කදුකරයේ අවට වායුගෝලයේ ඔක්සිජන් ප්‍රතිශතය සාපේක්ෂව පහත් බිම් වලට වඩා අඩුයි.. ඒ නිසා එක හුස්මකින් අපේ පෙනහළු වලට යන ඔක්සිජන් ප්‍රමාණය අඩුයි. ඒ නිසා ස්වභාවිකවම අපේ පෙනහළු වල ගර්ථ ලොකුයි.. මොකද ඇඟට අවශ්‍ය ඔක්සිජන් ප්‍රමාණය හරියට ගන්න නම් එක වරකදි පෙනහළු වගට ගන්න වායු ප්‍රමාණය වැඩි වෙන්න ඕනේ.“
“එතකොට ඒක මෙහෙදි ඇඩ්වාන්ටේජ් එකක් වෙන්නේ ඇයි?“
“මේ පැතිවල වායුගෝලයේ ඔක්සිජන් ප්‍රතිශතය අපේ පැති වලට වඩා වැඩී. එතකොට අපි ස්වභාවිකවම වැඩි වායු ප්‍රමාණයක් ඇතුලට ගන්න නිසා මෙහෙදි අපිට ලැබෙන ඔක්සිජන් ප්‍රමාණය කඳුකරයේදිටත් වඩා වැඩියි.. මොකද අපේ පෙනහළු ලොකු නිසා... එතකොට මෙහෙදි මෙහෙ අයට වඩා ඔක්සිජන් අපිට ලැබෙනවා. ඒ නිසා මෙහෙදි අපේ දරාගැනීමේ ශක්තිය වැඩි වෙනවා.“
සර් මට ඒක පැහැදිලි කරලා දුන්නාම තමයි මටත් මතක් වුනේ නුවරදි සීතල දවසක දුවනකොට වඩා මෙහේ රස්නේ දිව්වත් හති වැටෙන එක අඩුයි කියලා.
ඊළඟ දවසේ දෙවෙනි වටයේ තරඟ තිබුණා.. දෙවෙනි වටයේ තරඟ හතරයි... ඒ කියන්නේ බොහෝ දුරට එක රේස් එකකින් දෙන්නා ගාණේ තමයි අවසන් තරඟෙට යන්නේ... ඒකේ අනිත් තේරුම තමයි දෙවෙනි වටේ වුනාට උපරිමෙන් දුවන්න ඕනේ කියන එක.
දෙවෙනි තරඟයේ නම් ටික කියනකොට මම රත් වුනා. සුදම් හිටියෙත් ඒ ලිස්ට් එකේ.... ඒ කියන්නේ උපරිමේ දෙන්නම වෙනවා...
සුදම් කියන්නේ ඌට ඉස්සරහින් කවුරු හරි දුවනවා දකින්න අකමැති එකෙක්... එහෙම වුනොත් කොහොමහරි පන්නලා අල්ලනවා.
සර් මට කිව්වේ සුදම් ගැන හිතන්න තාම කල් වැඩී, ඒක ෆයිනල් එකට තියාගෙන මේක උපරිමෙන් කරන්න කියලා.
තරඟේ පටන් ගන්න නම් කතා කරද්දි මගේ පපුව ඩිග් ඩිග් ගාලා ගැහුනා. සුදම් ගැන කතා වුනාට මිනිහා එක්ක එක රේස් එකේ දුවන පලවෙනි වතාව. ඒත් සර් කියපු විදිහට මම මිනිහව අමතක කරලා ලෑස්ති වුනා.
අපි ලයිනප් වෙනකොට මම ලේන් හතර, සුදම් පහ....
ලයිනප් එකේදි සුදම් මට කතා කළා.
“මම උඹ ගැන අහලා තියෙනවා... කාවින්ද නේද...?“
“ඔව් මචං..... උඹ ගැනත් අහල තිබුණට අදයි දැක්කේ...“
එතකොටම අපේ නම් කතා කළා.
අපි දෙන්නා අතට අත දුන්නා..
“ගුඩ් ලක්..“
“ගුඩ් ලක්..“
රේස් එක පටන් ගත්තා.... සුදම් අඩු වේගෙකින් තමයි දුවන්නේ.... ඒ ඇඩ්වාන්ටේජ් එක ගන්න හිතලා මම වේගේ වැඩි කළා. පලවෙනි මීටර් එකසිය පනහා යනකොට මම සුදම්ව පහු කළා... මීටර් දෙසීයක් යනකොට මම පළවෙනියා... සුදම් හිටියේ මට වඩා මීටර් දහයක් විතර පස්සේ... ඒ කියන්නේ ඌට දෙන්න පුළුවන්...
ඒත් මීටර් දෙසිය පණහක් වෙනකොට සුදම් වේගේ වැඩි කළා. මීටර් තුන්සීයට ලංවෙනකොට සුදම් හිටියේ මට අඩි කීපයක් පස්සේ... මීටර් තුන්සීය පහුකරනකොට සුදම් මගේ ළඟ. අන්තිම මීටර් පහහා මිනිහා දිව්වා දිවිල්ලක් මට හිතාගන්නවත් බැරි වේගෙන්.. සුදම් රේස් එක ඉවර කළේ මට වඩා මීටර් පහලොවක් විතර ඉස්සරහින්... මම දෙවෙනියා වුනා. සුදම් දුවපු විදිහ දැක්කහම මාව නිකං කරකවලා අතෑරියා වගේ... මූට කොහෙන් ආපු ශක්තියක්ද?
සර් මට කතා කළා
“ගුඩ් රේස් කාවින්ද.“
මම හිනා වුනා. “කොහොමද සර් අරූ දුවපු දිවිල්ල... කිට්ටු කරන්නවත් බෑ.. අනිත් එක මේ සෙකෙන්ඩ් රවුන්ඩ්... ෆයිනල් කොහොම දුවයිද..?“
“හරි අපි ඒක බලමු... දැන් අපි දැක්කනේ මිනිහගේ මිස්ටේක්ස්... අපි බලමු අපිට ඒවයින් චාන්ස එකක් ගන්න. හෙට නිවාඩු නිසා අපි ටිකක් කල්පනා කරමු.“
එදා හවස් වෙනකොට අපේ ස්ටෑන්ඩින්ග්ස් අනුව, ඒ කියන්නේ දුවපු කාලේ ගත්තහම සුදම් එක, රංග දෙක, තවත් කවුද දෙන්නෙක් තුන සහ හතර, මම පහ.
“බය වෙන්න එපා කාවින්ද... ඔයා තාම හොඳ තැනක ඉන්නේ... තුන, හතර පහ ගැප් එක තියෙන්නේ දශම පහකින්....“
සර් කිව්වා.
ෆයිනල් එකට සර්ගේ ප්ලෑන් එක වුනේ රේස් එක පටන් ගත්ත ගමන් සුදම්ව පහු කරන්නේ නැතුව එයත් එක්ක ඒ වේගෙන්ම දුවන්න. ඒකෙන් මගේ ශක්තිය ඉතුරු වෙනවා. රංගගේ උපාය වෙන්නෙත් එක කියලා හිතන්න පුළුවන්. අනිත් එක මිනිහට ඉස්සරහින් කවුරුත් නැති වුනාම මොනවද කරන්නේ කියලා දැනගන්න පුළුවන්. ඒ විදහට ශක්තිය ඉතුරු කරගෙන අන්තිම මීටර් සීයේ උපරිමෙන් දුවන්න. හැබැයි කිසිම වෙලාවක කිසිම කෙනෙකුට මීටර් දහයකට වඩා ඉස්සර කරන්න ඉඩ දෙන්න නරකයි... එහෙම වුනොත් අයෙත් අල්ලන්න බැරි වෙනවා.
බදාදා මම පිට්ටනියට ආවේ ඒ සැලසුම් ඔක්කොම ඔළුවේ තියාගෙන... අපි එන්නත් කළින් සචියා සෙට් එකත් අරගෙන ඇවිත්...
මාව දැකපු ගමන් උන් සෙට් එකට ඇවිත් මට විෂ් කළා. ඇත්තටම ඒ වැඩෙන් මගේ හිතට ලොකු හයියක් ආවා.
“කාවා, උඹ අරූට නෙලන්නම ඕනේ... ඕකගේ අලි ඔළුව...“
“කව්ද බං...?“
“අර සුගතයා.“
“මොකා...?“
“සුදම් රත්නායක බං... ඌ හිතන් ඉන්නේ ඌට වඩා දුවන්න පුළුවන් එකෙක් මේ ලොකෙත් නෑ කියලා...“
“ජරා කතා කියන්න එපා බං... ඌ හොඳ එකා... මට කීප සැරයක්ම කතා කලා.“
“අනේ පලයං යන්න.. උඹ අද දිනලා මිසක් එන්න එපා.“
මම ටික වෙලාවක් යාළුවෝ එක්ක ඉඳලා සුපුරුදු විදිහට තනියම පැත්තකට වුනා. සාමාන්‍යෙයන් රේස් එකකට කලින් පැයක් විතර මම තනියම ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ යන කාලේ ඉඳලා ඒක මගේ පුරුද්දක්. ඒ වෙලාවට මම කිසිම දෙයක් නොහිතා ඔළුව නිදහසේ තියාගන්නවා.
හරියටම හවස තුනයි තිහට රේස් එකට කතා කළා.
ටයිමින් වලින් පහ නිසා මට හම්බවුනේ ටිකක් අයිනට වෙන්න ලේන් එකක්.
අපි බ්ලොක් එකේ ලෑස්ති වෙනකොට මට ඇහුනා අපේ උන් සෙට් එක කෑගහනවා.
රේස් එක පටන් ගත්තා. පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉදලා සුදම් එකම වේගෙන් දුවනවා. මීටර් සීයක් යනකොට මම ඒ එක්කම ගියා. රංග පස්සෙන් එනවා. දෙවෙනි මීටර් සීයට එනකොට මට හිතුනා ප්ලෑන් එකෙන් පිට ගිහින් ටිකක් හයියෙන් දුවන්න....
දෙවෙනි මීටර් සීය ඉවර වෙනකොට මට සුදම්ව පහු කළා... තවත් මීටර් පනහක් යනකොට සුදම් තවත් පහුවුනා. ඒත් අන්තිම මීටර් එකසිය පනහ තමා තීරණාත්මක.
මම ඇස් කොනින් දැක්කා සුදම් වේගේ වැඩ කරලා එනවා. රංගත් අනිත් එවුනුත් පේන්න හිටියේ නෑ.... මම තියෙන ශක්තිය ඔක්කොම දාලා අන්තිම මීටර් සීයය දිව්වත් ඉවර වෙන්න මීටර් විස්සක් විතර තියලා සුදම් මාව පහු කළා. මේ මගේ උපරිමේ කියලා මට දැනුනා. වේගේ වැඩි කරන්න හැදුවත් කකුල් දෙක ඒකට කීකරු වුනේ නෑ... සුදම් හිටියේ මට මීටර්යකටත් අඩු දුරකින්... ඒ නිසා අන්තිම අඩි කීපයේ මම පුළුවන් තරම් උත්සහ කළා. ඒත් මම දෙවෙනියා....
රේස් එක ඉවර වුන ගමන් සුදම් කතා කළා.
“කාවින්ද. ගුඩ් රේස් මචං...“
“තෑන්ක්ස්...“ මම හති දාන ගමන් කිව්වා.
මගේ ජීවිතේ මේ තරම් වේගෙන් ගිය රේස් එකක් කවදාවත් තිබුනේ නෑ... ඒ වගේම මමත් මේ තරම් වේගෙන් දුවලා තිබුණේ නෑ.
සර් ටයිමින් අරගෙන ආවා. ඒක අනුව මගේ හොඳට කාලය.
මම ඇඳුම් මාරු කරනකොට අපේ සෙට් එකම දුවගෙන ආවා.
“කාවා... ඒක නම් සිරා... සුදම් කාරයා දිනුවත් ඌ හොල්මන් වුනා... රංගයාට නම ඇඩ්‍රස් නෑ...“ අමිල කිව්වා.
“මචං... උඹ එච්චර වේගෙන් දුවනවා මම කවදාවත් දැකලා නැහැ බං... අනිවා උඹ සාෆ් යනවා... එල කොල්ලෙක්නේ උඹ...“ සචියා මාව බදාගෙන කිව්වා.
සර්ටත් සතුට දරාගන්න බෑ... ඒත් මම කරපු මෝඩ වැඩේ ට සර්ට තද වෙලා.
“කාවින්ද ඔයා ප්ලෑන් එකට දිව්වේ නෑ... ඇයි මැදදි ස්ප්‍රින්ට් කළේ... මම කිව්වේ සුදම් එක්කම ඉන්න කියලා.... ඔයා එහෙම කළා නම් සුදම්ටත් ගහනවා... ඔයාට වුනේ අන්තිමට ෆිට්නස් මදි වුනා ෆිනිෂ් කරන්න. අපරාදේ.. පන්ඩිතයා වුනානේ“
“සොරි සර්... මට දුවනකොට හිතුනා ඒක... අපරාදේ...“
“කමක් නෑ... මීට පස්සෙවත් හරියට දුවනවා, ප්ලෑන් එකට.“
පැය බාගයකින් විතර මම වොෂ් එකක් දාගන්න යන්න ටවල් එක ඇඳගත්තා... බිම තිබුණ සපත්තු දෙක ගන්න නැමෙනකොට මට දණහිස ළඟින් පොඩි වෙනසක් දැනුනා. වේදනාවක් නෙවෙයි.... ඒත් බැලන්ස් නැති ගතියක්... ටිකකින් ඒක හරිගිය නිසා මම ගණන් ගන්නේ නැතුව නාලා, ඇඳගෙන එළියට ආවා.
ඒත් එක්කම සර්ගේ ළඟ තිබුණ මගේ ෆෝන් එක රිංග් වුනා.
“මෙන්න කාවින්ද ...“
කතා කළේ දිලිනි...
“කාවින්ද.... මොකද වුනේ...?“
“මම දෙක.. සුදම් එක...“
“නියමයිනේ... මගේ සුබ පැතුම්... එහෙනම් මගේ හීනේ ඇත්ත වුනා... අපේ මහන්සිය අපතේ ගියේ නෑ...“
“ඇයි...?“
“ඔයාට සාෆ් යන්න පුළුවන්නේ කාවින්ද... මට ඕන වුනේ ඒක.... හැමෝම කිව්වා මම නිසා ඔයා විනාස වෙනවා කියලා... මම හැම කැපකිරීමක්ම කළේ එහෙම නෑ කියලා පෙන්වන්න... ඔයා ඒක කළා කාවින්ද...“
“ඔයාගේ මහන්සිය තමා වැඩියෙන් සුදූ... ඊටත් වඩා ඔයාගේ සල්ලි නිසා... සිංගප්පූරුවේ නොගියනම් ජීවිතේට මට දිනන්න තියා දුවන්නවත් පුළුවන් වෙන එකක් නෑ...“
“මම කළේ පොඩි දෙයක් කාවින්ද.. සල්ලි කියන්නේ මොනවද... අනික ඒක මගේ යුතුකම... ඔයාගේ මහන්සිය තමා වැඩිපුරම... සර්ටත් ක්‍රෙඩිට් එක යන්න ඕනේ කාවින්ද.. එයා මුල ඉඳලට විශ්වාස කළා ඔයාට පුළුවන් කියලා.“
“ඒක නම් ඇත්ත. සර්ගේ කටේ කොයි වෙලෙත් තිබුණේ මට පුළුවන් කියන එක... ඇත්තටම මමත් මුලින් විශ්වාස කළේ නෑ.. ඒත් සර් විශ්වාස කළා.“
“එහෙනම් කාවින්ද පරිස්සමෙන් එන්න.... ඔයා ඩ්‍රයිව් කරන්න එපා... සර්ට දෙන්න....“
“හොඳයි සුදූ.... ඔන්න මම පොරොන්දුව ඉෂ්ඨ කළා. දැන් ඔයාගේ වාරේ... ඔයා හෙටම මාව බලන්න එන්න ඕනේ...“
“මම එනවා කාවින්ද... ලොකුම ලොකු තෑග්ගකුත් එක්ක...“
“මොන තෑගිද සුදූ... ඔයා ඔයාගේ ජීවිතේ ලොකුම තෑග්ග මට දීග තියෙන්නේ...“
“බායි...“
මම ෆෝන් එක තිබ්බා.
එදා මග දිගට පිස්සු නට නට අපි නුවරට එනකොට රෑ නවය විතර වුනා.
මම ගෙදර එනකම්ම අම්මයි තාත්තයි ඇහැරගෙන ඉඳලා.. ආරංචිය කළින් ලැබිලා නිසා දෙන්නම මාව බදාගත්තා.... කාලෙකට පස්සේ අපේ ගෙදර අය මාත් එක්ක තියෙන ප්‍රශ්ණ අමතක කරලා එදා රෑ සතුටු වුනා.


සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 90



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



90.

ඒ මාස තුනක කාලය ගතවෙලා ගියේ නොදැනීම.
ඒ මුළු කාලය පුරාම මම එක දවසක්වත් දිලිනිව දැක්කේ නෑ. එයා මට කීප වතාවක් කෝල් කරලා විස්තර ඇහුවා... ඒත් අපි දෙන්නා හම්බවුනේ නෑ.
මම හැම දෙයක්ම කළා. ඒත් හිතේ දිලිනි නැති අඩුව ලොකුවටම තිබුණා. දිලිනිගේ අකමැත්තෙන් එයාව හම්බවෙන්න මම උත්සහ කළෙත් නෑ. අපි දෙන්නගේ ආදරේ බොරුවක් නොවන නිසා කවදහරි අපි දෙන්නා එකතු වෙයි කියල විශ්වාසයක් මගේ තිබුණා. ඒ නිසා ඒ හැම දෙයක්ම කාලයට ඉඩ දීලා මම මගේ වැඩ කරගෙන ගියා.
ඔක්තෝබර් මාසේ සාෆ් ගේම්ස් වලට තෝරාගැනීමේ තරග සැලසුම් කරලා තිබුණා. සර් නම් ලොකු බලාපොරොත්තුවකින් හිටියේ. ඒත් මගේ ඉවෙන්ට් එකට තරඟ කළේ සුදම් රත්නායක, රංග දිසානායක වගේ ලංකාවේ නමක් තිබුණ අය. මම ඔය ගැන මතක් කරපු හැම වෙලාවෙම සර් කිව්වේ අනිත් ලේන් වල දුවන්නේ කව්ද කියන එක අමතක කරලා මගේ ලේන් එක දුවන්න කියලා.
ප්‍රොක්සිමා ගෘප් එකෙන් මට අවශ්‍ය හැම දෙයක්ම දුන්නා. ඇඳුම් පැලදුම්, සපත්තු, කෑම බීම වලට සල්ලි, මේ හැම දෙයක්ම මට විතරක් නෙවෙයි සර්ටත් ලැබුණා.
තරඟ පැවැත්වෙන්න නියම වෙලා තිබුණේ නොවැම්බර් මාසේ දහවෙනිදා. ඒ වෙනුවෙන් කම්පැනි එකෙන් මට සති දෙකක් නිවාඩු දුන්නා.
හරියටම නව වෙනිදා දිලිනි මට කතා කළා.
“ගුඩ් ලක් කාවින්ද.... ඔයාට පුළුවන්...“
“තෑන්ක්ස් සුදූ.. ඒත් මට ලොකු අඩුවක් තියෙනවා. ඒ අඩුව තියාගෙනම මීට් එකට ගියොත් මට සීයට සීයක්ම දෙන්න බැරි වෙයි.“
“මොක්කද අඩුව...?“
“ඔයාව දකින්න නැති එක සුදූ... හරියටම මාස තුනක්.... ලේසි වැඩක් නෙවෙයි සුදූ...“
“කාවින්ද මම කිව්වනේ... අපිට ලං වෙන්න බෑ... ඔයාගේ අම්මට මම වෙච්ච පොරොන්දුව කඩලා නරක කෙල්ලෙක් වෙන්න මට බෑ.“
“එතකොට ඔයා මට වුන පොරොන්දුව, කවදාවත් අපි දෙන්න වෙන් වෙන්නේ නෑ කියලා වුන එක?“
“අනේ කාවින්ද.. අපි ඔයා කතාව නවත්තමු.“
“ඒකත් ඇත්ත... ඔයා මට වඩා හොඳ කෙනෙක් හොයාගෙන ඇතිනේ. සොරි..“
“මොනවද කියන්නේ.. ලඟ හිටියනම් ගහනවා කටට...“
“ඇයි... මම කිව්වේ බොරුද?“
“බොරු තමා... ඔයාගෙන් පස්සේ මම අද වෙනකං කොල්ලෙක් දිහා බලලාවත් නෑ කාවින්ද... ඔයා නැත්නම් මම වෙන කෙනෙක් ගැන හිතන්නෙත් නෑ..“
“ඒක තමා සුදූ කියන්නේ... මට ඔයා නැතුව ඉන්න බෑ... මගේ ජීවිතේ එකම ආදරේ ඔයා... ඇයි මෙහෙම කරන්නේ..? මට මීට් එකට කළින් ඔයාව බලන්න ඕනේ.“
“අනේ කාවින්ද... අපි හම්බවුනොත් හිත් වේදනාවල් ආයෙත් අලුත් වෙයි.“
“නෑ... එහෙම වෙන්නේ නෑ... හැම දේකටම විසඳුම් තියෙනවා. වෙන් වෙන  එක නෙවෙයි එකම විසඳුම.“
“හරි මම මේ වතාවට විතරක් එන්නම්... හැබැයි ඔයා මාව අමතක කරලා අම්මට කීකරු වෙලා ඔයාගේ ගමන යනවා කියලා පොරොන්දු වෙන්න.“
“බෑ... ඒක කරන්න බෑ.. ඔයා නැතුව මට ගමනක් නෑ... ඒ නිසා කරුණාකරලා අද මාව බලන්න එන්න...“
“හරි... කොහේටද?“
“ඔයා කැමති ඕනෙම තැනක් කියන්න සුදූ..“
“අපිට පේන්න ඉන්න බෑ කාවින්ද.. ඔයාට පුළුවන්ද ‘ල කැන්ඩියන්‘ එකට එන්න දවල් එකට විතර. අපි ලන්ච් ගමු.“
“මම එන්නම්..“
දිලිනි එන්නම් කිව්වට පස්සේ මාස ගාණක් හිතේ තිබුණ ප්‍රශ්න හැම එකක්ම නැතුව ගියා.
මගෙන් වෙන් වුනත් දිලිනි ඉන්නේ කැමැත්තකින් නෙවෙයි කියලා මම දැනගෙන හිටියා. ඒ නිසා මට ඕනේ වුනේ එයාව එක පාරක් හරි දකින්න.
හරියටම එකට මම හොටෙල් එකට ගියා. සචියා මාව දාලා බයික් එක අරන් ගියා මාව ආපහු ගන්න එන්න පොරොන්දු වෙලා.
මම යනකොටත් දිලිනි ඇවිල්ලා. හැමදාම වගේ කෙල්ල පුදුම ලස්සනක්... මාස තුනක් තිස්සේ මගේ හිතේ යටපත් වෙලා තිබුණ හැඟිම් එයාව දැක්ක ගමන් එළියට ආවා.
වෙනදා වගේම දිලිනි දුවගෙන ඇවිත් මගේ අතෙන් අල්ල ගත්තා.
“කාවින්ද....... මම අත ඇල්ලුවා... කමක් නැද්ද..?“ එයා දඟකාර විදිහට ඇහුවා.
“මේ අත ඔයාගේ තමයි සුදූ... ඒක අල්ලන්න අහන්න ඕනේ නෑ...“
“අනේ කාවින්ද... හිත රිදෙන කතා කියන්න එපා... ඔයාගේ අත මට අයිති නෑ... ඔයාගේ අම්මා පැහැදිලිවම මට ඒක කිව්වා. අපි ලං වෙන එකෙන් වෙන්නේ අපි දෙන්නම තවත් දුකට වැටෙන එක.“
“සුදූ... දැන් ඔයා කතා ඇති... අපි වෙන දෙයක් කතා කරමු.“
“හරි... ඉතින් කාවින්ද... කොහොමද ට්‍රේනින් වල තත්වේ? හෙට මීට් එක දිනන්න පුළුවන් නේද?“
“අනේ මේ... සුදම් රත්නායකයි, රංගයයි ඉන්නවා. වාසනාවක් තිබුනොත් උන් දෙන්නා එක දෙක වෙලා මම තුන වෙයි... ඒකත් ෂුවර් නෑ අප්පා.“
“අයියෝ... මොකක්ද... ඔයා මෙච්චර ප්‍රැක්ටිස් වෙලා... ඔය කතාවද කියන්නේ.. ඔයා හෙට කොහොම හරි සාෆ් කොලිෆයි වෙන්න ඕනේ..“
“හරි මැඩම්, මම ට්‍රයි කරන්නම්කෝ... ඒක නෙවෙයි ... අපි අර පැත්තට යමුද?“
මම කව්රුවත් නැති තැනකට දිලිනිවත් එක්ක ගියා.
අපි දෙන්නාම එකම බංකුවක ඉඳ ගත්තා. මම දිලිනිට ලං වෙනකොට එයා ටිකක් ඈත් වුනා.
“ඔහොම ඈත් වුනා කියලා ඔයාට මගේ හිතෙන් ඔයාව ඈත් කරන්න නම් බැරිවෙයි සුදූ..“ මම කිව්වා.
දිලිනි ලොකු හුස්මක් හෙලලා මගේ අත අල්ලා ගත්තා.
“කාවින්ද... අනේ අපි හම්බනොවී ඉමු. මට මෙහෙම ඉන්න බෑ... ඔයාගේ ලඟට එන්න හිතෙනවා... ඒත් ඒක කරන්න බෑ“
“ලඟට එන්න හිතෙනවා නම් එන්න....“
“බෑ බෑ... මට බෑ පොරොන්දු කඩන්න...“
“විකාර පොරොන්දු...“ එහෙම කියලා මම දිලිනිගේ අතින් ඇදලා අරන් මට තුරුල් කරගත්තා.
දිලිනිත් කිසිම කතාවක් නැතුව එයාගේ මූණ මගේ පපුවේ හංගාගත්තා.
“අනේ කාවින්ද.... මට ඉන්න බෑ බබා... ඔයා මම අමාරුවෙන් හදාගත්ත හිත ආයෙත් අවුල් කරනවා.“
“මොන හිත හදාගැනිල්ලක්ද... ඔයා මාස තුනක් හිත හදාගත්තා කියලා ඔයාටම බොරු කරගත්තා. ඔයාට පුළුවන්ද මාව අමතක කරලා ජීවත් වෙන්න?“
“බෑ.. දෙවියනේ... බෑ... මට ඔයා නැතුව ඉන්න එක දවසක් ගෙවාගන්න පුදුම අමාරුවකි තියෙන්නේ...“
“හිතට බොරු කරගන්න එක දැන්වත් නවත්තන්න සුදූ...“
“මම හොඳටම අවුල් වෙලා කාවින්ද.. එක පැත්තකින් ඔයාගේ අම්මා.. අනිත් පැත්තෙන් මගේ තාත්තා... ගිහාන්... සමාධි, දිනි... හැමෝම මාව වටකරගෙන... මම දන්නෑ මොනවා කරන්නද කියලා. වෙලාවකට මට මැරෙන්න හිතෙනවා කාවින්ද.. එතකොට ඔය හැම දෙනෙකුටම ප්‍රශ්ණ නැති වෙයි.“
“මෝඩ කතා කියන්න එපා.. ඔයාගේ හදවත කියන දේ කරන්න. ආදරේට ඉඩ දෙන්න සුදූ...“
“මට බයයි...“ එහෙම කියලා දිලිනි තවත් මට ලං වුනා.
“ඔයා බයවෙන්න එපා. අපි දෙන්නා වෙන් නොවී හිටියොත් මේ හැමදේටම විසඳුම් හොයාගන්න පුළුවන්... ඒත් අපි දෙන්නා වෙන් වුනොත් ආයෙත් කවදාවත් එකතුවෙන්න බැරිවෙයි.“
“මගේ හිත දන්නවා ඔයා නැතිවුනොත් මගේ ජීවිතේ කවදාවත් සම්පූර්ණ නොවෙන බව කාවින්ද... ඒත් වට පිටාව හැදිල තියෙන විදිහට මට ඒ හැම දෙයක්ම ගණන් නොගෙන ඔයාට ලංවෙන්න බෑ.... එහෙම වුනොත් අපි දෙන්නා තනි වෙයි. හැම දේම බිංදුවේ ඉඳලා පටන් ගන්න වෙයි... මටත් වඩා ඔයාට ගොඩක් දුක් විඳින්න වෙයි...“
“ඉතින් අපි එහෙම කරමු. මට දුක් විඳලා පුරුදුයි... මම කොහොම හරි ඔයාට ඕනේ හැම දෙයක්ම දෙන්නම්... මට වැඩ කරන්න පුළුවන්...“
මම එහෙම කියනකොට දිලිනි මගේ කට වැහුවා.
“ඔයා දුක් විඳලා මට ඕනේ දේවල් දෙන්න එපා... අපි දෙන්නම මහන්සි වෙලා අපේ දේවල් හදාගමු.“
“ඒකනේ කියන්නේ සුදූ... අන්න එහෙම කතා කරන්න... අපිට මේක පුළුවන්. ඔයාගේ තාත්තගෙනුත් සත පහක දෙයක් අපිට එපා... අපේ ගෙදරින් අකමැතිනම් ඒ අයගෙනුත් එපා. අපි දෙන්නා තනියම පටන් ගමු. මට ෂුවර් අපිට දිනන්න පුළුවන්.“
“හරි... ඒක එහෙමයි කියමුකෝ කාවින්ද.. ඒත් ඔයාගේ අම්මගේ හිත හදන්නේ කොහොමද....?“
“ඒක අමාරු වෙන එකක් නෑ... ඔයා නරක කෙනෙක් නෙවෙයිනේ.. අම්මගේ හිතේ තියෙන්නේ ඔයා මාව රවට්ටගෙන... පස්සේ මට ඔයා නිසා දුක් වෙන්න වෙයි කියලා. ඒත් අපි දෙන්නා ප්‍රශ්ණයක් නැතුව ලස්සන ජීවිතයක් අරන් ගියොත් එයාට දුක් වෙන්න හේතුවක් නෑ...“
“ඒක අපි හිතන තරම් සිම්පල් වෙන එකක් නෑ කාවින්ද... අපි කොච්චර හොඳන් හිටියත් ඔයාගේ අම්මා හේතුවක් හොයා ගනියි මම හොඳ නෑ කියන්න...“
“ඔය හැම දේම හිතන්න ගියොත් අපිට මේක කවදාවත් කරන්න වෙන්නේ නෑ...“
“ඒ වුනාට මට තාම බයයි... මට තව ටික කාලයක් දෙන්න කාවින්ද... අපි මෙහෙම දුරින් ඉමු... තත්වේ ටිකක් හොඳ වුනොත් අපි එකතු වෙමු...“
“නැත්තං....“
“නැත්තං අපි වෙන්වෙමු කාවින්ද... දෙමව්පියන්ගේ හිත් රිදවලා කරන දේවල් හරි යන්නේ නෑ කියලා මට හිතෙනවා.“
“ඔයාට එහෙම හොඳනම් එහෙම කරමු... ඒත් අපි දෙන්නා වෙන් වුනොත් මම කවදාවත් තවත්  කෙනෙකුට ආදරේ කරන එකක් නෑ...“
“හිත රිදෙන කතා කියන්න එපා කාවින්ද.. මම නැතිවුනා කියලා ඔයාට හොඳ කෙනෙක් හම්බවෙයි... ඔයා එයාට ආදරේ කරයි...“
“ඒ කියන්නේ අපි තාම තීරණයක් ගත්තේ නෑ...?“
“නෑ බබා.... අපි ටිකක් ඉමු....“

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 89



සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය


මේ ආදරයයි



89.

හෂිනි අක්කා දැනගෙන හිටියා මම කාටවත් නොකියා එයා හොයාගෙන ආවේ ලොකු ප්‍රශ්ණයක් නිසා කියලා.
ඒත් දිලිනි කියපු කතාව ඇහුවාම එයා පුදුම වුනේ නෑ.
“මම දැනගෙන හිටියා දිලිනි ඔහොම වෙයි කියලා කාවින්ද... එයා මෙහේ හිටපු ටික දවසට මම දැක්කා එයාගේ හිත කලබලයි කියලා.“
“මට තේරෙන්නේ නෑ...“
“මොනවා වුනත් කෙල්ල ඔයාට පණ වගේ ආදරෙයි මල්ලි... ඒත් කෙල්ල දන්නවා ඔයා එක්ක ඉන්නවා කියන්නේ එයාට අනිත් හැම දේම නැතිවෙනවා කියලා. කෙල්ල සල්ලි උඩ පීනපු කෙල්ලෙක්... ඉතින් ඒ හැම සැප සම්පතක්ම නැති වෙනවා කියලා දැනුනාම එයා කලබල වෙලා. එයාට තීරණය කරන්න බැරිව හිටියේ මොකක්ද තෝර ගන්නේ කියලා.“
“අක්කා කියන්නේ එයා චාන්ස් එක ආව වෙලාවේ මගෙන් අයින් වුනා කියලද?“
“මට එහෙමම කියන්න බෑ මල්ලි... ඒත් මොකක් හෝ නිසා කෙල්ලගේ හිතේ ඩවුට් එකක් තිබුණා ඔය දෙන්නාගේ එක්වීම සාර්ථක වෙන එකක් නෑ කියලා... ඔයා කියන විදිහට ඔයාගේ අම්මත් එයා ළඟට ගිහින් අඬලා කිව්වට පස්සේ කෙල්ලගේ හිත තවත් අවුල් වුනා. කෙල්ල හිතන්න ඇති මේ තරම් ප්‍රශ්ණ තියෙන දේක පැටලිලා ඔයාවත් අවුල් කරනවට වඩා දැන්මම අයින් වෙන එක හොඳයි කියලා.“
“වෙන්න පුළුවන් දෙයක්ද අක්කේ...?“
“සමහර විට ඔයාගේ අම්මා හරි තාත්තා හරි ගිහිල්ලා කෑ ගහලා දිලිනිට තරවටු කරලා තිබුණා නම් ඕක නොවෙන්න තිබුණා. කෙල්ල ඒවට බය කෙනෙක් නෙවෙයි, ඒත් හොඳින් කතා කරනකොට උණු වෙන හිතක් කෙල්ලට තියෙන්නේ.“
“ඔව් අක්කේ... එයාගේ හිත උණු වෙනවා වැඩියි... ඒකයි ප්‍රශ්ණේ...“
“මොනවා වුනත් දාහකින් හොයාගන්න බැරි හොඳ සෙන්සිටිව් කෙල්ලෙක් මල්ලි... අපරාදේ, දෙන්නගේ වයසවත් ගැලපෙනවා නම්.“
“අක්කා කියන්නේ දිලිනි ආයෙත් කවදාවත් එන එකක් නෑ කියලද?“
“හ්ම්..... ඒව කියන්න බෑ... දෙන්නටම දෙන්න නැතුව බෑනේ. ඒ නිසා දවස් දෙක තුනකින් උඹට කතා කරයි, බොහෝ විට....“
අක්කා මගේ පිටට තට්ටුවක් දාලා කිව්වා.
******************************************************************
නුවර වෙන්නේ මොනවද කියලා නොදැන මම දවස් තුනක් තලවකැලේ හිටියා.
හෂිනි අක්කා කොච්චර කිව්වත් කිසිම කෙනෙකුට කෝල් එකක්වත් දාලා මම ඉන්නවා කියලා කියන්නවත් මට හිතුනේ නෑ.
ඒ අතරේ හෂිනි අක්කා මගේ අම්මටයි, සචියටයි කෝල් කරලා මම මෙහේ ඉන්නවා කියලා කියලා තිබුණා.
සති දෙකකට පස්සේ මම නුවර යන්න හිත හදා ගත්තා. එකක් තමයි කොලඹ පන්තියට යන එක නවත්තන්න බැරි වීම.. මොනවා වුනත් දිලිනි බලාපොරොත්තු වුනේ මම ඒ සහතිකය ගන්න එක. ඒ වැඩ පාඩු වෙන නිසා මම නුවර එන්න පිටත් වුනා.
නුවරට අඩිය තිබ්බ ගමන් මට හම්බවුනේ සචියයි, චතුරයි...
“කාවා කොහොමද... හිත හදාගත්තද?“
“මොන හිතක්ද බං... මගේ පලවෙනි නියම ආදරේ නැති වුනාට පස්සේ මොන හිතක්ද බං...“
“ගණන් ගන්න එපා බං... නගුට පිටින් අලි මැරෙන්නේ...“
අපි ඉන්න තැනට ඈත ඉඳන් එන ගමන් අමිලයා කිව්වා. ඌ කොහොමත් ඔය වගේ විකාර කතා තමයි කියන්නේ.
“දැන් කාවා දිලිනි නැති එකේ දෙයියනේ කියලා මොකද දිනිටවත් ලව් කරන්න පටන් ගත්තොත්, නමේ මැද අකුරේ අඩුව විතරයි තියෙන්නේ..“
“බම්බුව තමා..... මතක් කරන්න එපා දිනිව, ඕකි තමයි මේ හැමදේම කළේ....“
“යකෝ... එහෙම කතා කරන්න එපා.. මොනව වුනත උඹලා අඹ යාළුවෝ නේද?“
“අනේ මේ අමිලයා.... මගෙන් කුණුහරප අහගන්නේ නැතුව හිටපං...“
“හරි කාවා කියපං උඹ දැන් මොකක්ද කරන්න යන්නේ..?“
“දන්නේ නෑ... මුලින්ව දිලිනිව කන්ටැක්ට කරගන්න ඕනේ... එයාට එහෙම යන්න දෙන්න බෑ බං...“
“අනේ මම දන්නෑ බං... උඹලා දෙන්න නම්... යාළු වෙනවා, තරහ වෙනවා, ආයෙත් යාළු වෙනවා ඊට පස්සේ ආයෙමත් තරහ වෙනවා. එක්කෝ ලව් කරලා ඉක්මනට කසාදයක් බැදපං...“
දවස් කීපයක්ම මම දිලිනිට කතා කරන්න බැලුවත් එයා එයාගේ ස්ථාවරයේම හිටියා.
මොනව නැතත් මගේ අම්මා දිලිනිට වදින්න ඕනේ තැනටම දීලා තියෙනවා.
මේ හැම දෙයක්ම වුනත් මම මගේ අනිත් වැඩ අතපසු කළෙත් නැහැ. මොකද මම දැනගෙන හිටියා දිලිනි කවදාහරි මගේ ළඟට ආවොත් එයාව බාරගන්න මම හොඳ තැනක ඉන්න ඕනේ කියලා. NIBM එකේ මැනේජ්මන්ට් කෝස් එකේ අන්තිම විභාගේ මම හොඳටම කළා. පරිඝණක පන්තියත් ඉවර කළා.
ඒ අතරේ ප්‍රැක්ටිස් කරන එකත් කළා. සර් මගේ දියුණුව ගැන ගොඩක් සතුටින් හිටියේ. මේ අතරේ මට ප්‍රොක්සිමා ගෘප් එකේ හර්ෂ ෆර්නෑන්ඩෝ මාව හම්බවෙලා ඒ කම්පැනි එකේ රස්සාවක් දෙන්න කැමැත්ත පල කළා. මම මැනේජ්මන්ට් කෝස් එක ඉවර කරපු නිසා මට මැනේජ්මන්ට් ට්‍රේනි කෙනෙක් විදිහට මාව ගන්න කතා කළා. ඒත් එක්කම ඉස්සරහට තියෙන මලල ක්‍රීඩා තරඟ වලදි ප්‍රොක්සිමා ගෘප් එක නියෝජනය කරන එක රස්සාවේ එක කොන්දේසියක් වුනා. පුහුණුවීම් වලට වෙලාව දෙන්නත් කැමති වුනා.
ප්‍රොක්සිමා ගෘප් එක දිලිනිගේ තාත්තගේ කම්පැනි එක. ඒ නිසා මේ හැම දෙයක්ම යට ඉන්නේ දිලිනි කියලා මට විශ්වාසයි. ඒත් මාත් එක්ක නයි වෛරයෙන් ඉන්න තාත්තට නොදැනී එයාගෙම කම්පැනි එකේ රස්සාවක් මට දෙන්නේ කොහොමද කියලා මට සැකයක් තිබුණා. ඒත් මේ වගේ වැඩ වලට එයාගේ තාත්තා අත නොදාන බවත් ඒ ග්‍රෘප් එකේ රස්සාවලට ගන්න නොගන්න අය ගැන එයාට වැඩක් නැති බවත්, ඒවා කරන්නේ මානව සම්පත් අංශයේ තීරණයෙන් බවත් හර්ෂ මට කිව්ව නිසා මම කැමති වුනා.
ප්‍රැක්ටිස් කරන්න පහසුවෙන්න, මට රස්සාව දුන්නේ කොළඹ ඔෆිස් එකක නෙවෙයි, නුවර එකක.
අම්මගේ කීමට දිලිනි මගෙන් ඈත් වෙලා වුනත්, මගේ අනාගතය ගැන බලන එක දිලිනි අමතක කරලා තිබුණේ නැහැ.
“කාවා එහෙනම් උඹට සිරාම රස්සාවකුත් හම්බවුනා.“
සචියා කිව්වා.
“ඔව් සචියා... කැම්පස් තාම නෑ.. ඒක බලන් ඉඳලා අපි නාකි වෙයි බං... මේ ලැබුණ එක හොඳයි... මම යනවා. ඊට පස්සේ මොකක් හරි ප්‍රයිවට් ඩිග්රි එකක් කරනවා.“
“උඹ සිරාවට දියුණු වෙනවා බං.. අපි තමා අපතයෝ වගේ බලාන ඉන්නේ...“
අමිල කිව්වා.
“නෑ බං.. උඹලා කැම්පස් ෂුවර් නේ... ඉතින් අවුලක් නෑ... මම කට උඩනේ බං.. ඒ නිසා මට මේක වටිනවා.“
මට රස්සාවක් ලැබුණ බව අම්මට කිව්වත් කොහේද කියලා මම කිව්වේ නෑ... ප්‍රොක්සිමා ගෘප් එක දිලිනිගේ තාත්තගේ කියලා දන්නවා ඇති කියලා මම වෙන නමක් කිව්වේ.... ඒක ඇත්තටම ඒ කම්පැනි එකේ නම.. ගෘප් එකේ නම නෙවෙයි. ඒ නිසා අම්මා සැක හිතුවේ නැහැ.
අගෝස්තු පලවෙනිදා මම මුලින්ම රස්සාවට ගියා.
හරියටම නවයට හර්ෂ මාව පිළිඅරගෙන කෙලින්ම එයාගේ කාමරේට එක්කගෙන ගියා.
“කාවින්ද.... නයිස්ටු හැව් යූ ඔන් බෝර්ඩ්...“
“තෑන්ක්යූ සර්...“
“ඩෝන්ට් සේ සර්... ජස්ට් හර්ෂ... මම ඔයාව ගත්තේ මිස් දිලිනි රෙකමන්ඩ් කරපු නිසා. එයා කිව්වා කොහොමහරි ඔයාට ජොබ් එක දීලා ට්‍රේනින් කරලා ගන්න කියලා.“
“මම දන්නවා මිස්ටර් හර්ෂ. එනිවේ තෑන්ක්ස් එ ලොට්.“
“නෝ වොරීස්... ඉට්ස් හර් කම්පැනි ඇන්ඩ් ඉට්ස් හර් ඩිසිෂන්.“
“එතකොට හර්ෂ මට එක ප්‍රශ්ණයක් තියෙනවා.“
“මොකක්ද?“
“මිස් දිලිනිගේ තාත්තා මාව දන්නවා..  ඒ වගේම කවදාවත් මට ජොබ් එකකුත් දෙන එකක් නෑ... එයා මාව ගත්ත බව දැනගත්තොත් ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නේ නැද්ද?“
“මම ඔය දෙන්නා ගැන දන්නවා කාවින්ද. දිලිනි මගේ වයිෆ්ගේ හොඳම යාළුවෙක්. එයා දවසක් ඔයා ගැන විස්තර ඔක්කොම මට කිව්වා. ඔයාට සිංගප්පු යන්න ලෑස්ති කළෙත් මමනේ... ඉතින් මම මේ හැම දෙයක්ම කරන්නේ දිලිනිගේ කීමට... දිලිනිගේ තාත්තා, ඒ කියන්නේ අපේ චෙයාර්මන් කවදාවත් මේ වගේ වැඩ ගැන හොයන්නෑ. කව්ද වැඩ කරන්නේ කියන එක එයාට අදාල නෑ. එයාට ඕනේ ප්‍රතිපල. ඒ නිසා ඔයා සද්ද නැතුව වැඩ කරගෙන ගියොත් අවුරුදු දහයක් ගියත් ඔයා මෙතන ඉන්නවා කියලා එයා දැනගන්නේ නෑ. එකම දේ දිලිනි කිව්වා එයා මේ ඔෆිස්  එකට එන වෙලාවල් වලට ඔයාට එළියට එන්නේ නැතුව ඉන්න කියලා. එච්චරයි.“
“හොඳයි.“
“ඔයාගේ ෆස්ට් ප්‍රෙයෝරිටි එක වෙන්න ඕනේ ඇත්ලටික්ස්... අපේ කම්පැනි එක ගොඩක් එහෙම අයට ස්පොන්සර් කරනවා. ඒ නිසා ඔයාට ඒ දේවල් වලට අපි වෙලාව දීලා තියෙනවා. රස්සාව කියන්නේ ඇත්තටම පුහුණුවක්.. ඒක දවස් පහේම නෑ... ඔයාට මාස තුනකින් එක් ඉවර කරලා අපේ පර්මනන්ට් රස්සාවක් ලැබෙනවා.“
“ඕකේ හර්ෂ.“
හර්ෂ ඒ වෙලාවේ මානව සම්පත් අංශයේ තව කෙනෙකුට කතා කරලා මාව බාර දුන්නා.
“සමීර... මේ කාවින්ද... එයාව වැඩ වලට සෙට් කරන්න...“
මම සමීර පස්සෙන් වැටුනා.
මට ඇත්තටම ලොකු දෙයක් තිබුණේ නැහැ. කම්පැණි එකේ හැම දෙයක් ගැනම මට පුහුණුවක් ලැබුනා. පුහුණුවීම් තිබුණ හැම දවසකම හර්ෂ මට කතා කරලා ප්‍රගතිය ගැන ඇහුවා. ෂුවර් එකටම දිලිනි කියන්න ඇති අහන්න කියලා.
මේ අතරේ මම දිනි ගැනත් ඇහැ ගහගෙන හිටියේ... මෙයා ඊළඟට මොන ගේම් එකක් දෙයිද දන්නේ නෑනේ.
ඒ හැම දෙයක්ම වුනාට පස්සෙත් දිනි වෙනසක් නොපෙන්නා මට කතා කළා. එයාව තැන් තැන් වලට එක්ක යන්න කතා කළා. ඒත් මම ගියේ නෑ. කොහොම වුනත් එයා කරපු වැඩේ ගැන කෙලින්ම අහන්නත් මට හිතේ හයියක් තිබුනේ නැහැ. මොනව වුනත් පොඩි කාලේ ඉඳලම මගේ ලඟ හිටපු කෙල්ල කියලා මම ඉවසුවා.
මාසයක් ලංකාවේ ඉඳලා දිනි ආපහු ගියා. ඒ යනකොටත් සමාධිත් එක්ක ඇවිල්ලා කියලා ගියේ ඩිග්රි එක කරන්න ඇමරිකාවට එන්න කියලා. ඒ කියන්නේ මුන් දෙන්නා තාම ගේම් එක අතහැරලා නෑ.
දිනි ගියාට පස්සෙත් දවස් දෙක තුනකට වතාවක් මට කෝල් කරලා විස්තර ඇහුවා. මමත් ඕනවට එපාවට වගේ උත්තර දීලා ගැලවුනා.