සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය ~ මේ ආදරයයි ~ 120

සදානුස්මරණිය ප්‍රථම ප්‍රේමය

මේ ආදරයයි

120.

ඊළඟ දවසේ හොටෙල් එකේ උත්සවය නිසා වැඩ ගොඩක් තිබුණා. උදේ ඉඳලම මමයි, අමිලයි, සචියයි හිටියේ එතන.

තුනට විතර අපි ගෙදර යන්න පිටත් වුනා. වොෂ් එකක් දාලා, ඇඳගෙන එන්න පැය දෙකක්වත් යන නිසා.

අම්මයි තාත්තයි කොහොමත් එන්න ටිකක් පරක්කු වෙනවා කියපු නිසා ඒ දෙන්නට වාහනයක් ලෑස්ති කරලා, මම පහට විතර මාලිකාව ගන්න යන්න පිටත් වුනා.

සචියගෙයි, එරංග අයියගෙයි පෙරැත්තය නිසාම මම ගියේ තාරුකාගේ කාර් එකේ. අම්මටයි තාත්තටයි කිව්වේ එරංග අයියගේ වාහනයක් කියලා.

කිරි කිරි පාට ස්පෝර්ට්ස් බී එම් ඩබ්ලිව් එකෙන් මම මාලිකාගේ ගෙදර ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙනකොට කෙල්ල දුවගෙන ඇවිත් බලාගෙන හිටියා.

වෙනදා දකින පොඩි කෙල්ලෙක් වගේ මාලිකා නෙවෙයි අද.... ලස්සන වටිනා සාරියක් ඇඳලා, ඩයමන්ඩ් නෙක්ලස් එකක් දාලා ඉන්න කෙල්ල මාර ලස්සනයි. ඒක අමුතු ලස්සනක්... වැදගත් පාටයි. ඕනෙම තැනක කැපිලා පේන්න ඒ ලස්සන ඇති.

මම බහිනකොට මාලිකාගේ අම්මත් ආවා.

“පුතා එන්න.... අම්මා කිව්වා ඔයා අද එනවා කියලා දුවව ගන්න.“

ඒ අතරේ මම දැක්කා මාලිකා පුදුම වෙලා වගේ බලාගෙන ඉන්නවා.

“මොකද... මම කණට කරලා ඇහුවා.“

“එකක් ඔයාගේ ලස්සන... බ්ලේසර් එක දාපුවාම මාර ලස්සනයිනේ අයියේ ඔයා.“

“අනිත් එක?“

“කාර් එක... මෙච්චර වටින එකක් ඔයා ඇමරිකාවෙන් ගෙනාවද?“

“නෑ... මේක යාළුවෙකුගේ...“

“ඉල්ලගෙන ආවද?“

“නෑ.... මේක යාළුවෙකුගේ..... ඒත් දැන් අයිති මට... එයා මේක මට තියාගන්නම දුන්නා.“

“මෙච්චර වටින එකක් නිකම්ම දුන්නා?“

“ඔව්... මගේ යාළුවෝ එ වගේ තමයි....“

“ඇයි එහෙම ඔයාට දුන්නේ?“

“ඒක දිග කතාවක්... දැන් මෙහෙම කියන්න බෑ... හැබැයි වෙලාවක මම අනිවාර්යයෙන් කියනවා. ඒක නෙවෙයි... අපි යමුද?“

“යමු කාවින්ද... ඉන්න මම අම්මට කියලා එන්නම්.“

අපි දෙන්නා හරියටම හය හමාරට හොටෙල් එකට ගියා. යනකොටත් ගොඩක් අය ඇවිත් හිටියා. මගේ යාළුවෝ ඔක්කොම එකට එකතු වෙලා. කීප දෙනෙක්ම දැනටමත් කසාද බැඳලා.

අපි කාර් එකෙන් බහිනකොටම මාලිකා මගේ අතින් අල්ල ගත්තා. කෙල්ල මොනවද මේ කරන්නේ? අත අයින් කරන්න බැරි නිසා මම එහෙමම ඇතුලට ගියා. හෝල් එකේ මුලින්ම තියෙන ටේබල් වල හිටියේ මගේ යාළුවෝ ටික. මම මාලිකාගේ අතින් අල්ලගෙන ඇතුලට යනකොට උන් හොල්මන් වෙලා වගේ බලාගෙන හිටියා. හෝල් එකේ හිටපු හැමෝම ඉස්සරහ මාලිකා කැපිලා පෙනුනා. තාරුකා තරම්ම ලස්සන නොවුනත් කෙල්ලගේ තිබුණ ප්‍රොෆෙෂනල් පෙනුම නිසා හැමෝම බැලුවේ අපි දෙන්නා දිහා. ඒකට තවත් හේතුවක් වුනේ අපි දෙන්නා ඇතුල් වෙනකොටම එරංග අයියා දුවගෙන ඇවිත් අපිව පිළිගත්ත එක.

මම දැක්කා, අම්මා එක ටේබල් එකකට වෙලා ආදරෙන් අපි දෙන්නා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.

“කාවා වරෙන්...“ අමිල කිව්වා.

මම මාලිකාත් එක්ක එතන ඉඳගත්තා.

“කාවින්ද.... ඔයාගේ අම්මට කතා කරන්න ඕනේ. යමුද?“

අපි දෙන්නා අම්මා ලඟට ගියා.

“පුතා... ඔයා අද තමා අවුරුදු ගාණකට පස්සේ මට හිතට නිවනක් දුන්නේ... ඔයා කොච්චර කරදර ගොඩක පැටලුනාද? මේ ළමයා තමා ඔයාව ඒවගෙන් ගලවගන්නේ කියලා මට එදාම හිතුනා. බලන්න ඔය දෙන්නා මොනතරම් ගැලපෙනවද කියලා..“ අම්මා කිව්වා.

මාලිකා හිනා වුනා. එතකොට සචියත් අපි ඉන්න තැනට ආවා.

“ආන්ටී.... කොහොමද?“

“බලන්න දුව.. මේ ළමයා ඒ දවස්වල කරන්නෙම මදාවි වැඩ. ඔය ඉන්නේ මෙයාගේ හොඳම යාළුවා. තව ඉන්නවා ඒ වගේම කට්ටියක්, බොහොම වැදගත් දෙමව්පියන්ගේ දරුවෝ... හැබැයි කට්ටිය එකතු වුනාම දෙමව්පියන්ගේ වැදගත් කමත් ඉවරයි. අවුරුදු ගාණක් මම බලාගෙන හිටියා හැදෙයි කියලා. පිරිමි ළමයි නිසා කෑ ගහලත් බෑ... මෙයා මේ තරම් තැන්පත් වෙලා ඉන්නවා මම මේ දැක්කමයි. ඔයාට තමයි දරුවෝ පුළුවන් මේ කොල්ලව හදා ගන්න.“

අම්මා මගේ පූර්ණ අයිතිය මාලිකාට ලියලා දෙන්න වගේ හදන්නේ.

සචියත් හෙමිහිට මාරු වෙනවා මම දැක්කා.

“කාවින්දව හදන්න නම් මට බැරි වෙයි අම්මා. ඒත් එයා අම්මා කියන විදිහට මම නිසා තැන්පත් වෙලා වත් ඉන්නවනම්, මම පුළුවන් උදව්වක් කරන්නම්.“

මේකිත් ලේසි පාසු බඩ්ඩක් නෙවෙයි. අපේ අම්මට කතා කරන්නේ අම්මා කියලා. දැන්ම නැන්දම්මවත් දැලේ දාගන්න වගේ හදන්නේ. මේ කාවින්ද නම් අහුවෙයි ඕවට...

අම්මා මාලිකාව අතින් අල්ලගෙන එයා ළඟින ඉන්දව ගත්තා. ඒ අතරේ සචියා පිටිපස්සේ ඉඳලා මට තට්ටුවක් දැම්මා.

“වරෙන්...“

අපි දෙන්නා පැත්තකට ගියා.

“මාර කේස් එක බං... මම මේ කෙල්ල එක්ක ඇවිල්ලා කරගත්තු ගොන් කමක්. අම්මා ඒකිට දුව කියනවා.... ඒකි මගේ අම්මට අම්මා කියනවා. බටර් ගාගන්නවා දෙන්නා සිරාවටම. අනිත් එක බලපංකෝ දැන් අම්මා දන්න කියන හැම එකාටම කියයි ඒ මගේ කෙල්ල කියලා. ආයෙ ඉතින් වසලා හමාරයි බං.“

‘හ්ම් හ්ම්... මට ඇහුනා කියනවා උඹව හදාගන්නත් කියනවා. ඒ කියන්නේ උඹේ අයිතිය සින්නක්කරම ලියලා දෙන්න වගේ හදන්නේ!“

“බලමුකෝ...“

“එක නෙවෙයි කාවා.... මම මේ සීරියස් කියන්නේ... උඹ දැන් පරණ දේවල් අමතක කරලා  මේ කෙල්ල ගැන ටිකක් බැලුවොත් මොකද? කෙල්ල හොඳයි නේ බං. ලස්සනයි, උගත්, හොඳ පවුලක්.... කල්පනා කරලා බලපං....“

“උඹ කියන්නේ මම මෙයාව බඳින්න කියලද?“

“දැන්ම එහෙම කියන්න බෑ බං... මම කියන්නේ ටිකක් ආශ්‍රය කරල බලපං උඹට ගැලපෙනවද කියලා. ඊට පස්සේ තීරණයක් ගනින්.“

“උඹ කතා කරන්නේ මේ ඊයේ පෙරේදා උඹ මාව දැනගත්ත වගේනේ බං.... උඹට අමතකද මම කෙල්ලෙකුට අම්බානක ආදරේ කළා කියලා.“

“මට ඒක අමතක නෑ කාවා. ඒ වුනාට අවුරුදු තුනක් ගතවුනාට පස්සෙත් ආරංචියක් නැති කෙනෙක් එයි කියල තව දුරටත් බලාපොරොත්තු තියාගෙන වැඩක් නෑ...“

“මට තාම හිත හදාගන්න බෑ බං...“

“මට තේරෙනවා... මම කියන්නේ උඹ ටිකක් මේ කෙල්ලව ආශ්‍රය කරල බලපං...“

එක අතකට බලනකොට සචියා කියන එකත් ඇත්ත... මේච්චර කාලයක් ගතවෙලත් ආරංචියක්වත් නැති එකේ තාරුකා ආයෙත් එයිද කියන එක ලොකු ප්‍රශ්ණයක්. අනිත් එක බලාගෙන ඉන්නවා කියලත් හැමදාම ඒක කරන්න බෑ.. කාලය ගත වෙනවා අපිටත් නොදැනීම.

එදා රෑ මම මාලිකාව ඇරලවන්න යන අතරේ හන්තාන පාරේ ටික දුරක් යද්දි මාලිකා මට කාර් එක නවත්තන්න කිව්වා.

“ඇයි....?“

“මට ඔයා එක්ක ටිකක් නිදහසේ කතා කරන්න ඕනේ කාවින්ද?“

මම පාර අයිනට කරලා කාර් එක නැවැත්තුවා. ඊට පස්සේ බැහැලා එළියට ආවා. වට පිටාව හරිම ලස්සනයි... කන්ද අයිනේ ඉඳලා බලනකොට අහස හරිම පැහැදිලියි... පුදුම සීතලක්.

“හරි සීතලයි කාවින්ද...“ කියාගෙන මාලිකා මගේ ළඟට ඇවිත් මගේ අතින් අල්ල ගත්තා.

“සීතලයි තමා...“

“හරිම ලස්සන තැනක් නේද කාවින්ද... වට පිටාවේ සද්ද බද්ද මොකුත් නෑ.. පාරේ මිනිස්සු නෑ.. නිස්කලංකයි හිතා ගන්න බැරි තරම්...“

මම ගැස්සුනා.... තාරුකාත් මේ වගේමයි... මේ වගේම නිස්කලංක තැනක මට තුරුල් වෙලා ඉන්න තරම් ආසාවක් එයාට වෙන මොකකටවත් නෑ.

“හ්ම්... ඒක නෙවෙයි මොනවද ඔයාට මාත් එක්ක කතා කරන්න තියෙනවා කිව්වේ?“

“විශේෂ දෙයක් කියලා නෑ... ඒත් ආසයි ටිකක් කතා කරන්න... ඔයා ගැන දැනගන්න.“

“මම එදත් කිව්වනේ මාලිකා... මං ගැන ලොකු දෙයක් කියන්න නෑ...“

“මට ආසයි කාවින්ද ඔයා ගැන ඇත්ත දැනගන්න. ඔයා එදා කිව්වේ බොරු නේ... ඔයා නරක ළමයෙක් කියලා උවමනාවෙන්ම මට පෙන්වන්න බොරු කිව්වා.“

“නෑ... කීපයක් ඇරුනාම අනිත් දේවල් ඇත්ත... මගේ පවුලේ විස්තර වගේ දේවල් ඇත්ත.“

“නෑ කාවින්ද මම ආසයි ඔයාගේ ජීවිතේ ගැන දැනගන්න.“

“කොයි හරියේ වගේ ඉඳළද?“

“ඇත්තම කිව්වොත් මම ආසයි ඔයාගේ ඇක්සිඩන්ට් එක ගැන දැනගන්න.“

“මොන ඇක්සිඩන්ට් එකද? මේ ළඟදි අර එකෙක් වෙඩි තිබ්බ කතාවද?“

“අපොයි නෑ.. ඒක අම්මා මට කිව්වා... මම අහන්නේ ඔයා සාෆ් යන්න ප්‍රැක්ටිස් කරද්දි වුන දේ..“

“ආ ඒක...... ඒක වුනේ සාෆ් යන්න හිතන්නත් කළින්.... කොල්ලෙක් මට ගැහුවා. මෙ සාමාන්‍යය රණ්ඩුවක්... ඒත් ඒකෙදි එකෙක් මට යකඩ පොල්ලකින් ගැහුවා. ඒ දවස් වල කිසිම වෙනසත් තිබුණේ නෑ... කැඩුනු කකුලත් එක්ක දුවන්න බැරි නිසා සිංගප්පූරුවේ ගිහින් බෙහෙත් කළා. ඊට පස්සේ කකුල හොඳවුනා.“

“ඉතින්..“

“ඊට පස්සේ මම ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගත්තා. සාෆ් කොලිෆිකේෂන් දුවලා තේරුණා. පූල් එකට ගිහින් ඇකඩමි එකේ ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගත්තා. ඒ අතරේ මම ප්‍රැක්ටිස් කරද්දි කකුලේ වේදනාවක් ඇවිත්, ඒත් එක්කම ඔළුවේ කැක්කුමකුත් ආවා. මම එතනම සිහිය නැතිවුනා. කොහොම හරි දවස් ගාණක් සිහි නැතුව හිටියා. ටික දවසකින් ආයෙත් සිහිය ආවා. මම හිතුවා හොඳයි කියලා... ඒත් දවස් කීපයකදී ඒක වර්ස්ට් වෙලා මට සති ගාණක් සිහි නැතුව හිටියා. කකුල් පණ නැති වුනා. අන්තිමට පලවෙනි පාර ට්‍රීට් කරපු ඩොක්ට ළඟට, සිංගප්පූරුවටම මාව අරන් ගියා. මම එහේ මාස හතරක් විතර බෙහෙත් කළා. ඒකෙන් පස්සේ හොඳ වුනා.“

“අපරාදේ.“

“මොකක්ද? හොඳ වුන එකද?“

“නෑ අනේ... ඔයාට සාෆ් යන්න තිබුණ චාන්ස් එක.“

“ඒව එහෙම තමයි. මොනව කරන්නද?“

“අපරාදේ... ඊට පස්සේ හොඳටම හොඳ වෙන්න ගොඩ කාලයක් ගියාද?“

“ඔව්... ඇත්තටම මට සිහිය ආවට, ඇවිදින්න පුළුවන් වුනාට, අවුරුද්දක් විතර යනකම්ම මගේ හිතේ බය තිබුණා. මම හිතන්නේ අවුරුදු එක හමාරක් විතර මම ඇවිදිනවා ඇරෙන්න හෙමිහිටවත් දිව්වේ නෑ...... බයට... ඒ ආපු  වේදනාව දැනුන කෙනෙක් ආයෙත් විහිළුවටවත් දුවන්නේ නෑ....“

“ඉතින් ඊට පස්සේ ඔයා ට ආයෙත් ප්‍රැක්ටිස් පටන් ගන්න හිතුනේ නැද්ද?“

“අවුරුදු දෙකක් විතර නිකම්ම ඉඳලා ආයෙත් මොනව කරන්නද... මුල ඉඳලම පටන් ගත්තත්, ආයෙත් නැෂනල් පූල් එකට එන්න මට කල් නෑ...“

“අපරාදේ ඔයාගේ කැරියර් එක.“

“මම දුක් වෙන්නෑ ඒ ගැන... මොකද මම අසාධාරණයකට විරුද්ධව නැගිටලා වුන දෙයක් ඒකතතත“

“කවුරු වෙනුවෙන්ද?“

මාලිකා හරිම ප්‍රශ්ණේ ඇහුවා. කෙල්ල මෙච්චර වෙලා වටේ ගියේ ඔය ප්‍රශ්ණේ අහන්නද? මම කල්පනාවට වැටුනා.

“ඇයි කාවින්ද කතා නැත්තේ... මට කියන්න බැරි විශේෂ කෙනෙක්ද?“

“විශේෂ කෙනෙක්නම් තමා... ඒත් ඔයාට කියන්න නම් බැරිකමක් නෑ... එයාගේ නම තාරුකා... මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්... එයාව බඳින්න ආපු  කොල්ලෙක් තමා මේ රණ්ඩුව පටන් ගත්තේ.“

“ඔය දෙන්නා ගොඩක් කල් ආදරෙන් හිටියද?“

“හ්ම්.... අවුරුදු දෙකක් විතර....“

“දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ?“

“ඒක දිග කතාවක්... එයා ගියා... මගේ වරදක් නිසා නෙවෙයි.. අපේ අම්මා නිසා... එයාගේ තාත්තා නිසා.“

“මට තේරෙන්නේ නෑ..“

“අපේ දෙපැත්තෙම දෙමව්පියෝ අකමැති වුනා වැඩේට. ඒ අපි දෙන්නා ඈත් වුනා.“

“සොරි කාවින්ද.... මම එහෙම දෙයක් හිතුවේ නෑ...“

“නෝ වොරීස්.... ඉට්ස් නව් පාස්ට්....“

“ඔයා ඒක අමතක කරලද කාවින්ද?“

මම හිනා වුනා... මම කොහොම තාරුකාව අමතක කරන්නද?

“කාවින්ද.... ඔයා මගේ ප්‍රශ්ණේට උත්තර දුන්නේ නෑ.“

“ඒකට උත්තරයක් නෑ මාලිකා...“